10 Best Telugu Moral Stories for Kids: Teach Values & Life Lessons

పరిచయం

పిల్లలకు చిన్నతనం నుంచే మంచి విలువలను, నైతిక సూత్రాలను నేర్పడం వారి భవిష్యత్తుకు బలమైన పునాది వేస్తుంది. కథలు చెప్పడం అనేది ఈ విలువలను సరళంగా, ఆకర్షణీయంగా పిల్లల మనసుల్లో నాటడానికి ఒక అద్భుతమైన మార్గం. ప్రతి కథ ఒక పాఠాన్ని, ఒక ఆలోచనను అందిస్తుంది, అది పిల్లలు తమ జీవితంలో ఎదురయ్యే సవాళ్లను అర్థం చేసుకోవడానికి, ఎదుర్కోవడానికి సహాయపడుతుంది.

ఈ ప్రత్యేకమైన సేకరణలో, మేము పిల్లల కోసం ప్రత్యేకంగా రూపొందించిన 10 ఉత్తమ తెలుగు నీతి కథలను అందిస్తున్నాము. ఈ కథలు స్నేహం, ధైర్యం, వినయం, పట్టుదల, ఆత్మవిశ్వాసం మరియు సామాజిక బాధ్యత వంటి ముఖ్యమైన గుణాలను బోధిస్తాయి. ప్రతి కథను లోతైన వివరణలతో, ఆకర్షణీయమైన శైలిలో అందించాము. అంతేకాకుండా, తల్లిదండ్రులు మరియు ఉపాధ్యాయులు పిల్లలతో కథల గురించి చర్చించడానికి, పాఠాలను మరింత లోతుగా అర్థం చేసుకోవడానికి వీలుగా ప్రత్యేకమైన సూచనలు, ప్రశ్నలు మరియు కార్యకలాపాలను కూడా చేర్చాము.

ఈ కథలు మీ పిల్లలకు వినోదాన్ని పంచడమే కాకుండా, వారిలో మంచి గుణాలను పెంపొందించడానికి, వారిని మరింత తెలివైన, దయగల వ్యక్తులుగా తీర్చిదిద్దడానికి సహాయపడతాయని మేము ఆశిస్తున్నాము.

1. అహంకారి పావురం

Short Moral Stories in Telugu: ఒకప్పుడు, సుందరమైన ఓ చిన్న గ్రామంలో, పచ్చని పొలాలకు మధ్యలో ఉన్న పెద్ద ఆలయం దగ్గర ఓ భారీ చెట్టు ఉండేది. ఆ చెట్టు ఎన్నో రకాల పక్షులకు ఆవాసం. ఆ చెట్టులో ఒక పావురం కుటుంబం ఆనందంగా నివసించేది. ఆ కుటుంబంలో నలుపు తెలుపు రంగులతో చాలా అందంగా ఉండే ఒక చిన్న పావురం ఉండేది. దాని పేరు చిట్టి. చిట్టికి తన అందం మీద ఎంతో గర్వం. దాని రెక్కలు సూర్యరశ్మిలో మెరిసిపోతూ, మెడపై ఉన్న నలుపు రంగు చారలు దానికి మరింత అందాన్ని ఇచ్చేవి. అది ఎప్పుడూ చెట్టు కొమ్మల మీద కూర్చుంటూ, తనను తాను గొప్పగా భావించుకుంటూ, ఇతర పక్షులను లోబడే (తక్కువగా) చూసి విశ్రాంతిని ఆస్వాదించేది.

ఒకరోజు చిట్టి పావురం చెట్టు కొమ్మమీద కూర్చుని తను ఎంత అందంగా ఉందో ఇతర పక్షులతో చెప్పుకోవడం ప్రారంభించింది. “నా రెక్కల ఈ తెలుపు రంగు చూడు! నాకంటే అందంగా ఎవ్వరూ ఉండరు,” అని పక్కనే వాలిన ఓ కాకితో చెప్పింది. కాకి ఏమీ మాట్లాడకుండా చూసింది. ఆ పక్కనే ఉన్న మైనాను చూసి, “నీ రంగు చిట్టగా (మురికిగా) ఉంది. నాకన్నా అందంగా ఎవరైనా ఉంటారా? ఈ అడవిలో నా అందానికి సాటి ఎవరూ లేరు!” అని గర్వంగా ప్రశ్నించింది. మైనా కూడా బాధపడి మౌనంగా ఉండిపోయింది.

ప్రతిరోజు ఇదే గర్వభావంతో చిట్టి పావురం మాట్లాడుతూ ఉండేది. “నేను పక్షులకు రాణిని. నా లాలిత్యం (అందం, సున్నితత్వం) చూడండి,” అని ఎంతసార్లు చెప్పేదో మనం ఊహించలేం. అది తన పని తాను చేసుకోకుండా, కేవలం తన అందం గురించే గొప్పలు చెప్పుకునేది. మిగతా పక్షులు దాని గర్వాన్ని చూచి బాధపడి, దానితో మాట్లాడటానికి ఇష్టపడక దూరంగా ఉండేవి. చిట్టి ఒంటరిగా ఉన్నా, తన గర్వాన్ని వదులుకోలేదు.

ఒకరోజు ఆకాశం ఒక్కసారిగా మారిపోయింది. పెద్ద నల్ల మేఘాలు అటువెంట (వేగంగా) ఆకాశంలో తెరగా కమ్ముకున్నాయి. కొద్దిసేపటికే భారీ వాన మొదలైంది. గాలులు వేగంగా వీచడం ప్రారంభించాయి. అందరూ పక్షులు భయపడిపోయి, తమ గూళ్లలోకి, లేదా చెట్టంతా కలిసి సురక్షితమైన ఆశ్రయం పొందుతున్నాయి. కానీ ఆ అహంకారి చిట్టి పావురం మాత్రం, “ఇక్కడ ఉన్న మిగతా పక్షులతో నేను ఉండనూ, నా రెక్కలు నీటిలో తడిసి అందం పోగొట్టుకుంటానా? నా అందం ముఖ్యం!” అని అనుకుంటూ, వర్షం పడుతున్నా సరే, ఒంటరిగా అవతల కొమ్మ మీదకి వెళ్లిపోయింది. అది తన అందాన్ని కాపాడుకోవడమే ముఖ్యమని భావించింది.

అంతలో పెద్ద ఉరుముతో పాటు బలమైన గాలి వీసింది. క్షణాల్లో ఆ చిట్టి పావురం ఉన్న కొమ్మ విరిగిపోయింది! చిట్టి భయంతో రెక్కలు కొట్టుకుంటూ, ఒంటరిగా గాలిలో తేలుతూ, కిందపడడం మొదలైంది. దాని అందమైన రెక్కలు వర్షంలో తడిసి, కొమ్మలకు తగిలి చిరిగిపోయాయి. అది తన ప్రాణాల కోసం భయపడింది. వెంటనే పక్కనే ఉన్న పిచ్చుకలు, చిట్టి పావురం పడుతున్నట్లు చూసి, దాని అహంకారాన్ని పట్టించుకోకుండా, దానికి సహాయం చేసేందుకు వేగంగా వెళ్లాయి. అవి కలిసికట్టుగా చిట్టిని పట్టుకుని, నెమ్మదిగా సురక్షితమైన చోటుకు చేర్చాయి.

చిట్టి పావురం ఎంతో అపరిష్కృతమైన (తొందరపాటుతో, అహంకారంతో కూడిన) తన చర్యను గుర్తించింది. “అన్నింటికి నా గర్వమే కారణం. నేను ఎంత తప్పు చేశాను! ఇతర పక్షుల్ని నేను మానంతో (గౌరవంతో) చూడలేకపోయాను. నా అందం నన్ను కాపాడలేకపోయింది, కానీ వారి దయ నన్ను రక్షించింది,” అని తలదించుకుని బాధపడింది.

దాని తప్పులను తెలుసుకున్న ఆ అహంకారి పావురం మిగతా పక్షుల సాయంతో గూటికి చేరుకుంది. అప్పటినుంచి అది తన గర్వాన్ని పూర్తిగా విడిచిపెట్టి, విన్నమ్రంగా (వినయంగా) ఉండి, అందరితో కలిసి మెలిసి చక్కటి పావురంగా మారింది. అది ఎప్పుడూ ఇతరులకు సహాయం చేయడానికి ముందుండేది, మరియు తన అందం కంటే దయ, వినయమే గొప్పవని నేర్చుకుంది.

2. చిచ్చు పిల్ల మరియు చెరువు

ఒకప్పుడు, చిన్న అడవిలో ఒక అందమైన చెరువు ఉండేది. ఆ చెరువు స్వచ్ఛమైన నీటితో నిండుకొని, చుట్టూ పచ్చని చెట్లు, రంగురంగుల పూలు, మరియు ప్రశాంతమైన వాతావరణంతో శోభను (అందాన్ని) మరింత పెంచేవి. సాయంత్రం వేళల్లో, ఆ చెరువు దగ్గర కొద్దిగా చిచ్చు పిల్లలు (మిణుగురు పురుగులు) తమ కాంతులతో చీకటిలో ప్రకాశిస్తూ, ఆడుకోవడం ఎంతో ఆసక్తికరంగా, మనోహరంగా ఉండేది.

ఆ చిచ్చు పిల్లల్లో ఒకటి చాలా చురుకైనది, దాని పేరు మిణుకు. మిణుకు తన కాంతితో ఆడుకుంటూ, రకరకాల చిట్కెలతో (తొందరపాటుతో కూడిన పనులు) ఆడుతూ చాలాసార్లు పొరపాట్లు చేసేది. అది తన తెలివిని అతిగా నమ్మేది. ఒకరోజు, మిణుకు తన కాంతినే ఆధారంగా పెట్టుకుని, అడవిలో చాలా దూరం, అతి దూరం ఎగరాలని నిర్ణయించుకుంది. “నేను ఈ అడవిని అంతటా చూసి వస్తా, నా కాంతి నన్ను కాపాడుతుంది!” అని తన స్నేహితులకు చెప్పింది. దాని స్నేహితులు మాత్రం, “మిణుకు! అలాగా ఒంటరిగా ఎక్కడికీ వెళ్ళకు! అడవిలో చీకటి పెరిగితే ప్రమాదం. ఆడదంతా (అడవి అంతా) చీకటిగా, అనారోగ్యం (అపాయం) ఉంటే మంచిదికాదు,” అని హెచ్చరించారు. కానీ దాని అసహనం (తొందరపాటు) పెరిగి, స్నేహితుల మంచి మాట వినకుండా, తన కాంతిని నమ్ముకుని ఒంటరిగా వెళ్లిపోయింది.

మిణుకు అడవిలో చాలా దూరం ప్రయాణం చేసింది. మొదట్లో దాని కాంతి దారి చూపింది. కానీ చీకటి పెరుగుతున్న సమయంలో, బలమైన గాలి వేగంగా వీసింది. దాంతో దాని కాంతి వెంటనే తగ్గిపోయింది, అది మసకబారింది. చుట్టూ నిశ్శబ్దం, దట్టమైన చీకటి అలుముకుంది. మిణుకు భయంతో వణుకుకుంది. “అయ్యో! నేను దారి తప్పాను! ఎన్నటికైనా ఈ పరిస్థితిలోంచి బయట పడగలనా?” అని అనుకుంది. నిరాశ దానిని కమ్మేసింది.

ఆ సమయంలో, మిణుకు కళ్ళ ముందు దూరంగా ఒక చిన్న మెరుపు కనిపించింది. అది చెరువు నీటి ప్రకాశం అని దానికి అర్థమైంది. ఆ కాంతిని చూసి దానికి ఆశ చిగురించింది. దారిని గుర్తించడానికి మరింత కృషి చేసి, ఆ కాంతి వైపు ఎగరడానికి ప్రయత్నించింది. దాని తేలికైన రెక్కలు అలసిపోయినా, చెరువు యొక్క నీటిని తాకడంతో మరింత శక్తిని పొందడం ప్రారంభించింది. నీటి ఉపరితలంపై దాని కాంతి ప్రతిబింబించి, దానికి దారిని మరింత స్పష్టంగా చూపింది.

చెరువు వద్దకు చేరుకున్న తర్వాత, మిణుకు కొద్దిగా విశ్రాంతి తీసుకుంది. ఆ స్వచ్ఛమైన నీటి కాటుక (నీటిపై పడిన కాంతి) ద్వారా అది తన దురదృష్టాన్ని అధిగమించింది. దానితో పాటు, చెరువు అందమైన ప్రకృతిని గమనించి, తన తొందరపాటు వల్ల చేసిన పొరపాట్లను గుర్తించింది. స్నేహితుల మాట వినకపోవడం, ఒంటరిగా వెళ్ళడం ఎంత ప్రమాదకరమో దానికి అర్థమైంది.

ఆ రోజు నుంచి ఆ చిచ్చు పిల్ల మిణుకు ఎప్పుడైనా దానికంటూ సంస్థిరత (స్థిరత్వం) ఉండని ప్రయాణాలు చేయకుండా, నిదానంగా పనిచేస్తూ, తన తోటివారితో కలిసి ఉండడం ప్రారంభించింది. అది తన కాంతిని ఇతరులకు దారి చూపించడానికి ఉపయోగించింది, మరియు స్నేహితుల సలహాలను ఎప్పుడూ గౌరవించింది.

3. బట్టల వరి పాఠం

Short Moral Stories in Telugu: ఒకప్పుడు, పచ్చని పొలాలతో, అందమైన ఇళ్లతో నిండిన ఓ సుందరమైన గ్రామంలో శ్రీధర్ అనే ధనిక వాడుండేవాడు. అతను అనేక సంపదలు సంపాదించినప్పటికీ, చాలా అహంకారంతో ఉండేవాడు. తన వద్ద ఉన్న బంగారు ఆభరణాలు, అద్భుతమైన, ఖరీదైన బట్టలు ధరించి మాత్రమే బయటకు వెళ్ళేవాడు. ఆ బట్టల వల్లనే అతనికి ఎక్కువ గౌరవం వస్తుందని, ప్రజలు తనను ఆదరిస్తారని శ్రీధర్ నమ్మేవాడు. అతను ఇతరులను వారి వస్త్రాలు, బాహ్య రూపమే చూసి న్యాయతీర్పు చేస్తూ ఉండేవాడు. పేదవారిని, సాధారణ వస్త్రాలు ధరించిన వారిని తక్కువగా చూసేవాడు.

ఒకరోజు గ్రామంలో పెద్ద విందు జరిగింది. గ్రామస్తులందరూ ఎంతో ఆనందంగా ఆహారం తీసుకుంటూ, ఒకరికొకరు మాట్లాడుకుంటూ, ఏకతాటిపై (కలిసికట్టుగా) మెలకువగా (జాగ్రత్తగా, సంతోషంగా) గడిపారు. శ్రీధర్, తన అత్యంత శుభ్రమైన, ఖరీదైన అవుట్‌ఫిట్‌ను ధరించి, చాలా గర్వంగా తన అందాన్ని ప్రదర్శిస్తూ విందుకు వెళ్లాడు. అందరూ తనను చూసి పొగుడుతారని ఆశించాడు.

విందులో మధ్యలో అతనికి ఓ పట్టుదల కలిగిన, వినయస్తుడైన శిష్యుడు ఎదురయ్యాడు. ఆ శిష్యుడు చాలా సాధారాణమైన, శుభ్రమైన బట్టలు ధరించి విందుకి వచ్చాడు. అతన్ని చూసిన శ్రీధర్, తన ముఖం మీద చిలకరించిన ఆహారమే అతన్ని తాకినంత అసహనంతో (కోపంతో, అసహ్యంతో) కూర్చున్నాడు. “ఛీ! ఇలాంటి చీప్ బట్టలు వేసుకొని ఎవరైనా ఇక్కడికి వస్తారా? ఈ విందు పరువు తీయడానికి వచ్చావా?” అని అతను గట్టిగా అన్నాడు. చుట్టూ ఉన్నవారు నాలుగు మాటలు చెప్పి, “అలా మాట్లాడకండి” అని వారించినా, శ్రీధర్ వినకుండా డ్రమ్మర్ (అహంకారంతో) అయిపోయాడు.

విందులో ఆశ్చర్యకరం ఏమిటంటే, ఆ శిష్యుడు తలపెట్టినట్లుగా (తయారుచేసినట్లుగా) అందరూ ఆహారాన్ని విపరీతంగా పొగడసాగారు. అతను తీసుకొచ్చిన వంటకాలను అందరూ ప్రస్తావిస్తూ, వాటి రుచి గురించి ముచ్చటించసాగారు. ఆ సమయంలో శ్రీధర్ తన అహంకారం పట్టలేకపోయాడు. “అలా ఏదో ఒక సాధారణ వంటకానికి ఎందుకు అంతటి ప్రధానప్రాధాన్యం (ముఖ్యత్వం) ఇస్తున్నారు? నా ఖరీదైన వస్త్రాలు, ఆభరణాలు ఉన్నా నన్నెవరూ పట్టించుకోవడం లేదు!” అని ఆశ్చర్యపడి అడిగాడు.

అప్పుడు ఆ శిష్యుడు శ్రీధర్ వైపు చిరునవ్వుతో, ప్రశాంతంగా అన్నాడు. “మీరు నన్ను అసభ్యంగా చూసినప్పుడు, నా బట్టలలో తప్పు ఏమి ఉందో నాకు అర్థం కాలేకపోయాను. కానీ, ఇప్పుడు మీరు నాలో సంతృప్తికరమైన నా ప్రయత్నాన్ని (నేను చేసిన వంటకాన్ని) గుర్తించారు. బాహ్య రూపం ముఖ్యం కాదు, నీతినే (మంచితనం, కృషి) నిజమైన పౌర్యాంశం (విలువైన అంశం). మనిషిని గొప్పవాడిగా చేసేది అతని వస్త్రాలు కాదు, అతని గుణాలు, అతని పనులే.” అని చెప్పాడు.

ఆ మాటలు విన్న శ్రీధర్ సిగ్గుతో తల వంచుకుని ఉన్నాడు. అతనికి అప్పుడే అర్థమైంది, వెలుపలి బట్టలు, ఆభరణాలు కాదు, మనిషిని నిజంగా గొప్పవాడిగా చేసేది అతని ప్రవృత్తి (నడవడిక), ఆలోచనా విధానం, మరియు అతను చేసే మంచి పనులే అని. ఆ రోజు నుండి శ్రీధర్ తన అహంకారాన్ని వదిలిపెట్టి, వినయంగా, దయగా జీవించడం నేర్చుకున్నాడు.

4. స్నేహితుల కోతిపిల్లలు

ఒకప్పుడు, పచ్చని చెట్లతో, తియ్యటి పండ్లతో నిండిన ఒక పెద్ద అరణ్యంలో రెండు చిన్న కోతిపిల్లలు సంతోషంగా జీవించేవి. ఒకదాని పేరు మంటి, ఇంకొకదానికి పేరు బంటి. అవి చిన్నప్పటి నుంచీ చాలా మంచి స్నేహితులు. వాటి స్వభావాలు మాత్రం ఒక్కోటి ఒక్కలా ఉండేవి. మంటి చాలా తెలివిగా, ప్రతి విషయంలోనూ లోతుగా ఆలోచించేవాడు. ఏదైనా పని చేసే ముందు దాని గురించి బాగా ప్రణాళిక వేసుకునేవాడు. బంటి మాత్రం మంటికి పూర్తి భిన్నంగా ఉండేవాడు. అతను అటు ఇటు ఎంజాయ్ చేయటం ఇష్టపడుతూ, ఉత్సాహంగా, తొందరపాటుగా ఉంటాడు. సాహసాలు చేయాలంటే దానికి చాలా ఇష్టం.

రోజు వారి దినచర్యల ప్రకారం మంటి, బంటి ఎదేదో (వివిధ రకాల) పనులు చేస్తూ బిజీగా గడిపేవారు. ఒకసారి, వాళ్లు అడవిలో కలిసి చెరువు దాటుతుండగా వారికి దూరంగా ఒక పెద్ద మామిడి చెట్టు కనిపించింది. ఆ చెట్టుపై పసుపురంగులో మెరిసిపోతున్న, పండిన మామిడి పండ్లు వేలాడుతూ కనిపించాయి. వాటిని చూసిన వెంటనే మంటి, బంటి కళ్ళల్లో ఆనందం వెల్లివిరిసింది. ఒకే దృష్టి పడిన మంటి, బంటి ఆ పండ్లను తినాలని తీర్మానించారు (నిర్ణయించుకున్నారు).

మామిడి చెట్టు దగ్గరకు వెళ్ళాక, మంటి చెట్టు ఎత్తును చూసి కొంచెం ఆందోళనగా గట్టిగా అన్నాడు, “బంటి! ఆ పండ్లు తినాలని ఉంది కదా? కానీ ఆ చెట్టు చాలా ఎత్తుగా ఉంది. మనం ఒంటరిగా వాటిని అందుకోలేము. మనల్ని తిరిగి వెనక్కి తిరిగిపోవడం మంచిది. లేకపోతే ప్రమాదం.”

మంటి మాటలు విన్న బంటి వెంటనే సవాల్ చేశాడు, “అందుకేం పెంద్రి (ప్రాణమా/మిత్రమా)! మనం ప్రయత్నిస్తే అవి అందుతాయి. ఓసారి ప్రయత్నించు, మంటి! నువ్వు తెలివైనవాడివి, నేను ధైర్యవంతుడిని. మనం కలిసి ఏదైనా సాధించగలం!” బంటికి సాహసం అంటే ఇష్టం కాబట్టి, అది వెంటనే ప్రయత్నించడానికి సిద్ధమైంది.

వాళ్లు ఇద్దరూ కలిసి ఆ చెట్టుపై పండ్లను అందుకోవటానికి ఓ స్కీమ్ (ప్రణాళిక/యుక్తి) కనిపెట్టారు. మంటి తన తెలివిని ఉపయోగించి, “బంటి, నువ్వు నా భుజాలపై నిలబడు. నేను నిన్ను పైకి లేపుతాను. అప్పుడు నువ్వు కొమ్మలను అందుకోగలవు!” అని చెప్పాడు. మంటిని నేలపై గట్టిగా నిలబెట్టాడు. బంటి అతని పైన చేరి, తన బలాన్ని, చురుకుదనాన్ని ఉపయోగించి చెట్టు కొమ్మల వరకు చేరాడు. కొంత సమయం కష్టపడి, బంటి కొన్ని పండ్లను తగిలించాడు (పట్టుకున్నాడు). మామిడి పండ్లు కింద పడగానే, మంటికి పండ్లు చేరగానే, మంటి ఆనందంగా అన్నాడు, “బంటి! నీవు అద్భుతంగా సహాయం చేశావు. నువ్వు లేకపోతే, ఈ పండ్లు తినలేము. నీ ధైర్యం, నా తెలివి కలిస్తే ఏదైనా సాధ్యమే!”

బంటి చిరునవ్వు తోన్ జూపి (చూపిస్తూ) పేర్కుణ్ (అన్నాడు), “మారిచి సాయపు కోస్తి (మంచి సహాయం చేస్తే) తపకను (తప్పకుండా) నించయం (విజయం) జరుగుతె కదా మంటి.” అంటే, నిజమైన స్నేహితులు ఒకరికొకరు సహాయం చేసుకుంటే తప్పకుండా విజయం సాధిస్తారని దాని ఉద్దేశ్యం.

ఆ రోజు నుంచి మంటి, బంటి ఎప్పుడు ఏ పని చేసినా క్షేత్రస్థాయిలో (ప్రాక్టికల్‌గా) ఒకరి సపోర్ట్‌ను (సహాయాన్ని) మరొకరు పొందుతూ ఉండేవారు. వారిద్దరూ కలిసి చేసే ప్రతి పని వాళ్లని మరింత దగ్గరగా తెచ్చింది, వాళ్ల స్నేహాన్ని మరింత బలమైనదిగా మార్చింది. వారు తమ విభిన్న స్వభావాలను, నైపుణ్యాలను గౌరవించుకుంటూ సంతోషంగా జీవించారు.

5. పులి మరియు వెల్లులి పళ్లు

Short Moral Stories in Telugu: ఒకప్పుడు ఒక దట్టమైన, విశాలమైన అడవిలో ఒక శక్తివంతమైన పులి జీవించేది. దానిపేరు విక్రమ్. ఆ పులికి అత్యంత ఆక్రమం (క్రూరత్వం), ఆహారం మీద అధిక ఆసక్తి. అది చాలా ఆకలిగా ఉండేది మరియు రోజుకోజల్లుగా (రోజుకు ఒకసారి), అడవిలో అన్ని జంతువులను భయపెట్టి వాటిని వేటాడి తినేది. దాని బలానికి, క్రూరత్వానికి అడవిలోని జంతువులన్నీ వణికిపోయేవి. కానీ ఆ పులికి ఒక సమస్య ఉంది. ఎప్పుడు తినినా, తరువాత దానికి కడుపు నొప్పి కలిగేది. సందిగ్ధంలో పడి (గందరగోళంలో పడి), అది ఏమి చేయాలో తెలియక అడవిలో తిరుగుతుండేది.

ఒకరోజు ఆ పులి కల్లపం అనే ఒక తెలివైన నక్కను కలిసింది. కల్లపం నక్క తన తెలివి, ధైర్యంతో అడవిలో ప్రసిద్ధి చెందింది. అది ఎప్పుడూ సమస్యలకు తెలివైన పరిష్కారాలను కనుగొనేది. పులి నక్కను చూస్తూ, “అబ్బా నక్కా! నువ్వు చాలా తెలివైన వాటివి. నాకు ప్రతి మిథాయాన్ని (వేటాడిన జంతువును) తిన్న తర్వాత కడుపు నొప్పి వస్తోంది. నా సమస్యకు తగిన పరిష్కారం గురించి నాకు తెలియజేయి,” అని అడిగింది.

నక్కకు పులి బరువు తినే అలవాటు గురించి, దాని క్రూరత్వం గురించి తెలుసు. పులి క్రూరత్వాన్ని తగ్గించడానికి, అడవిలోని జంతువులను కాపాడటానికి అదృష్టాన్ని ఉపయోగించుకునేందుకు నక్క చాకచక్యంగా (తెలివిగా) బడితెంచింది (ఒక ప్రణాళిక వేసింది). అదనపు ఆలోచన చేసి ఇలా అనింది, “పులి రాజా! నీకు తినే ప్రయత్నం తర్వాత మాయదారి (అద్భుతమైన) వెల్లులి పళ్లు తింటే, నీ కడుపు నొప్పి మాయం అయిపోతుంది. అవి చాలా శక్తివంతమైనవి!”

పులి ఆశ్చర్యంగా అడిగింది, “వెల్లులి పళ్లు అంటే ఏవి? అవి ఎక్కడ దొరుకుతాయి? నేను ఎప్పుడూ వాటిని చూడలేదే?”
నక్క కంపు తెచ్చేస్తూ (నవ్వుతూ, ఆనందంగా) అంది, “అవి ఎవరికీ కనిపించవు. అవి చాలా అరుదు. కానీ నేను నీకోసం తెచ్చి ఇస్తాను. కానీ వాటిని తింటే వేగంగా చేసుకోవాలి, లేదంటే అవి గాలిలో వేటితోపాటు (వాటి శక్తితో పాటు) ఎగిరిపోతాయి.”

దానికి పులి వెంటనే అంగీకరించి, వెల్లులి పళ్ల కోసం కల్లపం నక్కతో కలిసి వెళ్ళింది. నక్క పులిని ఒక పెద్ద, లోతైన గుంట దగ్గరకు తీసుకువెళ్లి చెప్పింది, “పులి రాజా! ఇక్కడ నీకు కావాల్సిన వెల్లులి పళ్లు ఉన్నాయి. కానీ అవి చాలా వేగంగా అదృశ్యమవుతాయి, కాబట్టి నువ్వు త్వరగా వాటిని తినాలి.”

పులి గుంటలోకి చూసింది. కానీ ఎవరూ వేచి చూడకుండా, నక్క తెలివిగా పులిని గుంటలోకి తోసింది! పులి గుంటలో పడిపోయి బయటకు రావాలని ప్రయత్నించింది, అది ఎంత ప్రయత్నించినా బయటకు చేరలేకపోయింది. నక్క చిరునవ్వుతో అంది, “పులి రాజా! వెల్లులి పళ్ల కోసం కాదు, నీ స్వార్థం, క్రూరత్వం వల్ల జంతువులపై దాడి చేస్తే ఇలానే అవుతుంది. నీ అతి ఆశ, స్వార్థం నీకు ఇబ్బంది తెచ్చింది! ఈ గుంట నీకు మంచి పాఠం నేర్పుతుంది.”

పులి తన తప్పు తెలుసుకుని నక్కను చూసి బాధపడింది. తన బలం కంటే తెలివి, దయ ముఖ్యమని దానికి అర్థమైంది. అది నక్కకు క్షమాపణ చెప్పి, మరమ్మత్తుగా (మంచిగా) జీవితాన్ని మార్చుకోవాలని అనుకుంది. ఇకపై జంతువులను హింసించకూడదని, వాటితో స్నేహంగా జీవించాలని నిర్ణయించుకుంది.

6. అరటి చిగురు గురువు

ఒకానొక రామావతార కాలంలో, పచ్చని పొలాలతో, అరటి తోటలతో నిండిన ఒక అందమైన, ప్రశాంతమైన చిన్న గ్రామం ఉండేది. ఆ గ్రామం ముదురుగా పచ్చటి చెట్లతో, అరటి తోటలతో నిండిపోతూ, నీలానివ్వచినట్లు (నీడలు పడుతూ) కనిపించేది. ఆ గ్రామంలో నాగయ్య అన్న ఒక రైతు ఉండేవాడు. నాగయ్య చాలా కష్టపడేవాడు, తన పొలంలో నిరంతరం శ్రమించేవాడు. కానీ అతనికి జీవితంలో ఏదో మిస్సయినట్టుగా, ఒక అసంపూర్ణ భావనతో అనిపించేది. ఒకరోజు అతనికి చింత జాలులు (చింతలు) పట్టుకుని, తన సమస్యల పరిష్కారం కోసం ఏదైనా ఉపాయం చేయాలని (మార్గం కనుగొనాలని) అనుకున్నాడు.

అతడు గ్రామంలో ప్రసిద్ధి చెందిన, జ్ఞానవంతుడైన ఒక పండితుడి దగ్గరకు వెళ్లి తన సమస్యను వినయంగా చెప్పాడు. “పండితగారూ, నేను కష్టపడి పని చేస్తున్నాను, కానీ నా జీవితంలో ఏదో వెలితిగా ఉంది. నాకు ప్రశాంతత లేదు. దయచేసి నాకు మార్గం చూపించండి,” అని అడిగాడు. ఆ పండితుడు హుందాగా (గౌరవంగా) నవ్వుతూ ఇలా అన్నాడు, “నీ సమస్యకు పరిష్కారం నేనే చెప్పలేను. నీ తోడు (సహాయం) అవసరం నీ దగ్గరే ఉంది. నువ్వు ఒక ప్రత్యేకమైన గురువు నుంచి నేర్చుకోవాలి. ఆ గురువు పేరు ‘అరటి చిగురు.’ ఆ చెట్టు దగ్గర కొన్నిరోజులు గడిపి, దానిని జాగ్రత్తగా గమనించు. అదే నీకు జీవిత సూక్తులను (పాఠాలను) చెప్పగలదు.”

నాగయ్య ఆశ్చర్యపోయాడు. “ఒక అరటి చిగురు నాకు ఎలా ఉపాయం చేస్తుందనే ఆలోచనతో” (ఒక అరటి చెట్టు నాకు ఎలా గురువు అవుతుంది అనే సందేహంతో) ముందుకెళ్లి అరటిచెట్టు దగ్గరకు వెళ్లాడు. ఘాటుగా (తీవ్రంగా) ఎండుతున్న వేడిలో, పచ్చగా ఉన్న ఆ చెట్టు తన నీడను ఇచ్చి నాగయ్యను ఆహ్వానించేసింది. నాగయ్య జాగ్రత్తగా చూస్తూ అరటిచెట్టు వెనుక (అరటిచెట్టును గమనిస్తూ) ఆలోచించకతప్పదనిపించింది (ఆలోచించకుండా ఉండలేకపోయాడు).

నాగయ్య ఐదు రోజులు ఆ చెట్టు దగ్గర కూర్చొని గమనించాడు. ఆ చెట్టు ఎప్పుడూ తనను తాను ఇవ్వడానికే సిద్ధంగా ఉందని తెలుసుకున్నాడు. ఆరువ రోజుకు, వేంకటేశ్వరుని తిరుపతి బ్రహ్మోత్సవాలలో తొలిపిండాలు (మొదటి నైవేద్యం) చూడటానికి ఆ చిగురు (అరటి ఆకు) తియ్యమని కోరారు. అప్పటికి నాగయ్య ఒక కొత్త విషయాన్ని తెలుసుకున్నాడు. “అరటి చెట్టు తనకు కన్నా ముందుగా పండ్లు ఇస్తుంది, తన పండ్లను ఇతరులకు అందిస్తుంది. పండు (పండుగ) తిరిగి తన కొమ్మని నరిపించినా (పండుగ కోసం ఆకులను కోసినా), తన పనిలో ఆరోగ్యంగా ఉండేందుకు పునరావృత చిగురు (కొత్త చిగురు) మొలిచిపోతుంది. తాను ఎప్పుడు దయతో ఇతరులకు పంచుకుందుననే భావం కల్గిపోతుంది (ఎప్పుడూ దయతో పంచుకోవాలనే భావన కలిగి ఉంటుంది).” అరటి చెట్టు తన జీవితాంతం ఇతరులకు సేవ చేస్తుందని, తనను తాను త్యాగం చేస్తుందని నాగయ్య అర్థం చేసుకున్నాడు.

ఈ పాఠంతో నాగయ్య మనసులో పెద్ద మార్పు వచ్చింది. తన స్వంత అవసరాలతో మాత్రమే కాకుండా, తన చుట్టుపక్కల ఎవ్వరికి ఈ సమాజం పాడే (కష్టంలో) లేకుంటే సహాయం చేయాలని నాగయ్య మనసులో నియమించుకున్నాడు (నిర్ణయించుకున్నాడు). అప్పుడు పైనుని (పండితుడు చెప్పిన) గీయమిటీ (జ్ఞానాన్ని) చూసి, అందరికి సహాయం చేయనే తత్వంతో వ్యవహారించాలని నిర్ణయం తీసుకున్నాడు. నాగయ్య అప్పటినుండి తన జీవితాన్ని ఇతరులకు సహాయం చేయడానికి అంకితం చేశాడు, మరియు ఆనందంగా, సంతృప్తిగా జీవించాడు.

7. క్షమాపన గొప్పతనం

Short Moral Stories in Telugu: ఒకప్పుడు, పచ్చని పొలాలతో, అందమైన ఇళ్లతో నిండిన ఒక చిన్న గ్రామం ఉండేది. ఆ గ్రామంలో రాము అనే ఒక రైతు ఉండేవాడు. రాము చాలా మంచివాడు, దయగలవాడు. అందరితో కలిసిమెలిసి ఉండేవాడు. అదే గ్రామంలో శ్యాము అనే ఇంకొక రైతు ఉండేవాడు. శ్యాము కొంచెం అహంకారి, తొందరపడేవాడు. చిన్న చిన్న విషయాలకే కోపం తెచ్చుకునేవాడు.

ఒక రోజు, రాము పొలంలో పని చేస్తుండగా, అనుకోకుండా శ్యాము పొలంలోకి వెళ్ళిపోయాడు. రాముకు తెలియకుండానే, అతని కాళ్ళు శ్యాము పొలంలోని కొన్ని మొక్కలను తొక్కాయి. శ్యాము అది చూసి చాలా కోపంగా రాము దగ్గరకు వచ్చాడు. “ఓయ్ రాము! నా పొలంలోకి ఎందుకు వచ్చావు? నా మొక్కలను ఎందుకు తొక్కావు? నువ్వు కావాలనే ఇలా చేశావు కదా!” అని గట్టిగా అరిచాడు.

రాము ఆశ్చర్యపోయాడు. “శ్యాము! నన్ను క్షమించు. నేను పొరపాటున వచ్చాను. నాకు తెలియకుండానే మొక్కలు తొక్కాను. నేను కావాలని చేయలేదు,” అని వినయంగా చెప్పాడు. రాము ఎంత వినయంగా చెప్పినా, శ్యాము కోపం తగ్గలేదు. “నువ్వు ఎప్పుడూ ఇలాగే చేస్తావు! నువ్వు కావాలనే నా పొలాన్ని నాశనం చేయాలనుకుంటున్నావు!” అని ఇంకా గట్టిగా అరిచాడు. శ్యాము రామును చాలా కఠినమైన మాటలు అన్నాడు, అందరి ముందు అవమానించాడు.

రాము చాలా బాధపడ్డాడు. తనకు తెలియకుండా జరిగిన తప్పుకు క్షమాపణ చెప్పినా, శ్యాము తనను అవమానించినందుకు చాలా దుఃఖించాడు. “నేను నీకు క్షమాపణ చెప్పాను కదా, ఇంకేం కావాలి?” అని రాము మనసులో అనుకున్నాడు. కానీ అతను శ్యాముతో తిరిగి గొడవ పడలేదు. మౌనంగా అక్కడి నుండి వెళ్లిపోయాడు.

కొన్ని రోజుల తర్వాత, గ్రామానికి పెద్ద సమస్య వచ్చింది. గ్రామానికి నీరు అందించే కాలువకు పెద్ద గండి పడింది. నీరు పొలాల్లోకి ప్రవేశించి పంటలను నాశనం చేసే ప్రమాదం ఏర్పడింది. గ్రామస్తులందరూ భయపడిపోయారు, ఏం చేయాలో తెలియక తలలు పట్టుకున్నారు. కాలువను బాగు చేయడానికి చాలా మంది కావాలి.

శ్యాము కూడా తన పొలం నాశనమవుతుందని భయపడ్డాడు. అతను కాలువను బాగు చేయడానికి ప్రయత్నించాడు, కానీ అది చాలా పెద్ద పని. అతను ఒంటరిగా చేయలేకపోయాడు. అప్పుడు గ్రామస్తులందరూ కలిసి పని చేయాలని నిర్ణయించుకున్నారు. రాము కూడా కాలువను బాగు చేయడానికి ముందుకు వచ్చాడు.

శ్యాము రామును చూసి కొంచెం సిగ్గుపడ్డాడు. గతంలో తాను రామును అవమానించిన విషయం గుర్తుకు వచ్చింది. కానీ రాము ఏమాత్రం పాత విషయాలను గుర్తుంచుకోకుండా, శ్యాము పక్కనే నిలబడి పని చేయడం మొదలుపెట్టాడు. రాము ఎంతో శ్రద్ధగా, వేగంగా పని చేశాడు. అతని నిస్వార్థ సేవను చూసి శ్యాముకు తన తప్పు అర్థమైంది.

పని పూర్తయిన తర్వాత, శ్యాము రాము దగ్గరకు వచ్చి, “రాము! నన్ను క్షమించు. నేను నిన్ను అప్పుడు చాలా కఠినంగా మాట్లాడాను. నువ్వు నా పొలం నాశనం చేశావని తప్పుగా అనుకున్నాను. కానీ నువ్వు నాపై కోపం తెచ్చుకోకుండా, ఈరోజు నాకు సహాయం చేశావు. నీ క్షమాపణ గొప్పతనం ఈరోజు నాకు అర్థమైంది,” అని వినయంగా అన్నాడు.

రాము చిరునవ్వుతో, “శ్యాము! పాత విషయాలను మర్చిపోదాం. కలిసికట్టుగా ఉంటేనే మనం సంతోషంగా జీవించగలం. క్షమించడం వల్ల మన మనసు ప్రశాంతంగా ఉంటుంది,” అని చెప్పాడు. ఆ రోజు నుండి శ్యాము తన అహంకారాన్ని వదిలిపెట్టి, రాముతో మంచి స్నేహితుడిగా మారాడు. గ్రామస్తులందరూ వారి స్నేహాన్ని, క్షమాపణ గొప్పతనాన్ని మెచ్చుకున్నారు.

8. రానీ చీమ వినయం

ప్రాచీన కాలంలో, పచ్చని, సుందరమైన హరిత అరణ్యంలో రకరకాల జంతువులు, జీవరాశులు ఆనందమయ జీవితాన్ని గడుపుతూ ఉండేవి. అదే అడవిలో ఓ విస్తారమైన (పెద్ద) చెట్టు కింద, భూమి లోపల ఒక పెద్ద చీమల కాలనీ ఉండేది. అనేక పూట్లు (దారులు), రహదారుల గుండా లక్షలాది చీమలు నిరంతరం పనిచేస్తూ, చలాకీగా తమ జీవితాన్ని ముందుకు తీసుకెళ్తూ ఆ కాలనీని నిర్మించుకున్నాయి. ఆ కాలనీకి రాణీ చీమ నేతృత్వం వహిస్తూ, తన వివేకంతో, మార్గనిర్దేశంతో తమ జీవిత సహకారం (జీవన సహకారం) అందించేది.

రాణీ చీమ బాగా వివేకవంతురాలు, మరియు అత్యంత వినయ స్వభావం కలిగి ఉండేది. తన తెలివి గురించి ఎప్పుడూ గొప్పలు చెప్పుకునేది కాదు. ఇక కాలనీలో ప్రతీ చీమ తన బాధ్యతను సక్రమంగా నిర్వర్తించేది. ప్రతి చీమకు దాని పని ఏమిటో స్పష్టంగా తెలుసు. అందులోపల అన్నివిధాలా సంపన్నమైన (పరిపూర్ణమైన) క్రమశిక్షణ ఉండేది. ఇదంతా రాణీ చీమ మంచి నాయకత్వం వల్లే. కాలనీలోని ప్రతి ఒక్క చీమ రాణీ చీమను గౌరవించేది, దాని మాట వినేది.

ఒకరోజు ఆ కాలంలో భారీ వర్షం వచ్చింది. ఆ వర్షం కారణంగా చీమల కాలనీలో కొంతభాగం నీటమునగడం మొదలైంది. నీరు వేగంగా లోపలికి ప్రవేశిస్తోంది. ఈ పరిస్థితిలోని బరువైన సమస్యను చీమలు ఎదుర్కోలేక చింతిస్తూ ఉండగా, రాణీ చీమ తక్షణమే రక్షణ చర్యలను ప్రారంభించింది. “ఎవరూ భయపడకండి! మనం కలిసి దీన్ని ఎదుర్కొందాం!” అని ధైర్యం చెప్పింది. కానీ, అదే సమయానికి మరో పెద్ద సమస్య తలెత్తింది. కాలనీకి చాలా అవసరమైన ఆహార నిల్వ కూడా నీటిలో మునిగిపోతుంది. ఆహారం లేకపోతే చలికాలంలో బ్రతకడం కష్టం.

రాణీ చీమ తక్షణమే కాలనీని అవసరమైన భద్రతా ప్రదేశానికి తరలించాలని సంకల్పించింది (నిర్ణయించుకుంది). అయినప్పటికీ, ఆహార నిల్వలను తరలించడం అంటే భీతి (భయంకరమైన), కష్టమైన పని. ఆహార నిల్వలు చాలా బరువుగా ఉన్నాయి. అప్పుడు రాణీ చీమ, తన వినయంతో, “మనం జట్టు కట్టినప్పుడు ఏదైనా సాధ్యం. ఒక్కచీమకు ఇది కష్టమే అయినా, మనందరం కలిసి ఉంటే అసాధ్యమేనేది లేదు,” అని ప్రతి ఒక్క చీమలో నమ్మకం నింపింది. అది తన బలాన్ని ప్రదర్శించకుండా, ఐకమత్యాన్ని ప్రోత్సహించింది.

రాణీ చీమ తనకు కావలసినంత అవహేళన (అహంకారం) లేకుండా నాయకత్వాన్ని ముందుకు నడిపించింది. అది ముందుండి పని చేస్తూ, చీమలను గుండెల్లో ధైర్యం నింపింది. ప్రతి ఒక్కచీమ తనకున్న శక్తినంతా ఉపయోగించి ఆహారాన్ని తరలించడంతో పాటు తమ పదును (కొత్త గూడును) నిర్మించే పనిలో నిమగ్నమయ్యింది. కొన్ని గంటల వ్యవధిలో వందలాది చీమలు కలిసి అద్భుతమైన శ్రంషను (కృషిని) చూపించాయి. కొత్త ప్రదేశంలో కాలనీ ఏర్పడింది. చలి, ఆకలి నుండి రక్షించుకునేందుకు రాణీ చీమ మార్గనిర్దేశం చేసింది.

ఇది చూసిన అడవిలోని జంతువులు ఆశ్చర్యంతో “చీమల్లా ఎదుటి కష్టాలు కూడా మన కష్టం అనుకొని పనిచేస్తే, ప్రతీ ఒక్కరికీ విజయం అందుబాటులో ఉంటుంది” అని ప్రస్తావించాయి (మెచ్చుకున్నాయి). రాణీ చీమ వినయం, నాయకత్వం అందరికీ ఆదర్శంగా నిలిచాయి.

9. చేతుల కలిసిన బల్యం

Short Moral Stories in Telugu: ఒకప్పుడు, పచ్చని పొలాలు, తీయని జలపాతాలు, ఆహ్లాదకరమైన ప్రకృతి వాతావరణం మధ్య ఒక చిన్న గ్రామం ఉండేది. ఆ గ్రామంలో అనేక కుటుంబాలు హాయిగా, సంతోషంగా జీవించేవి. గ్రామంలో చిన్న పిల్లల ఒక స్నేహపూర్వకమైన దోస్తుకోవలి (స్నేహితుల గుంపు) ఉండేది. ఆ సరదా గుంపులో ఆరుగురు పిల్లలు ఉన్నారు – రవి, రాజు, గౌరి, అజయ్, దీప, మరియు సుమన్. ప్రతిరోజు ఒకచోట కలిసి ఆటలాడటం, నవ్వుకోవడం, కొత్త కథలు ఊహించుకోవడం వారి అలవాటు. వారి స్నేహం చాలా బలమైనది.

ఒకరోజు, పిల్లలు గ్రామానికి దగ్గరలోని అడవిలోకి వెళ్దామని నిర్ణయించుకున్నారు. ప్రకృతి అందాన్ని, అడవి కొత్తదనాన్ని చూసేందుకు అందరూ ఊరిని దాటి అడవిలోకి అడుగుపెట్టారు. వారు అడవిలో నడుస్తుండగా, రవి, ఒక పెద్దపాటి పులి చెక్కతో చేసిన విగ్రహాన్ని చూసి ఆనందించారు. అది సూర్యరశ్మిలో మెరుస్తూ ఉండి, అడవి చక్కదనానికి నిర్భయంగా నిలిచున్నంత గొప్పగా, నిజమైన పులిలాగా అనిపించింది. “ఇదేమిటో తెలుసుకుందాం,” అని అతను మిగతా పిల్లలకు చెప్పగా, అందరూ ఆసక్తిగా దాని దగ్గరికి వెళ్లారు.

పిల్లలు ఆ విగ్రహానికి దగ్గరగా ఉండగానే, అనుకోకుండా ఓ పెద్ద కోడి గూడు లాంటి దాని నుంచి భయంకరమైన శబ్ధం వచ్చింది. అది పక్కన ఉన్న రాతి గుహలో దాగి ఉన్న చిన్న పులి పిల్లల శబ్దం. పిల్లలు ఆ శబ్దం విని ఆశ్చర్యపోయారు. అంతలోనే, వారి వెనుక నుంచి పడగ చాపిన (కోపంగా గర్జించిన) అసలైన పెద్ద పులి కనిపించింది. ఆ పెద్ద పులి గుర్రంలా గర్జిస్తూ, తన పిల్లల దగ్గరకు వచ్చిన పిల్లల గుంపు వైపునకు వేగంగా వచ్చింది.

పిల్లలంతా ఒక్కసారిగా ఉలిక్కిపడిపోయారు. భయంతో వారి గుండెలు వేగంగా కొట్టుకున్నాయి. “ఇప్పుడు ఎలా?” అన్న తలపుతో భయంతో చీదరగరిస్తూ (కంగారుపడుతూ) పరిగెత్తుకుంటూ ఒకతనికి ఒకతను విడిపోతున్నారు. ఎవరికి వారు తమ ప్రాణాలను కాపాడుకోవడానికి ప్రయత్నించారు. పెద్ద పులి ఆగనిస్తే, వారు ఎవరికీ భద్రముండదన్న స్పష్టత వారికి అర్థమైంది.

అప్పుడు రవి భయాన్ని అధిగమించి, గట్టిగా వినిపిస్తాడు, “మిత్రులారా! మనం ఇలా విడివిడిగా పరిగెత్తినా పులిని ఎదిరించలేం. అది మనల్ని ఒక్కొక్కరిగా పట్టుకుంటుంది. మనమంతా కలిసి ఉండి, పులి మనల్ని దాటకుండా ప్రయత్నిద్దాం. మన కలిసిన బలం మనకు రక్షణ ఇస్తుంది!” అతడిని విని, స్నేహితులు భయానికి లోనైనా, రవి మాటల్లోని నిజాయితీని, ధైర్యాన్ని గుర్తించి అతడితో ఏకీభవిస్తారు (అంగీకరించారు).

అందరూ కలిసి దారిని అడ్డగించి, ఒకరి వెనుక ఒకరు నిలబడ్డారు. వారు భయాన్ని లోపల దాచుకుని, పెద్దగా చప్పట్లతో గట్టిగా కేకలు వేస్తూ, దగ్గరగా ఉన్న పెద్ద రాళ్లు ఎత్తుకుంటూ, పులిని భయపెట్టడానికి ప్రయత్నించారు. చిత్తశుద్ధితో (నిబద్ధతతో) పాల్గొన్న ఆ పిల్లల ఏకతా (ఐకమత్యం) పులిని మాటునకు (వెనక్కి) మళ్లించింది. పులి వారి ఐకమత్యాన్ని, ధైర్యాన్ని చూసి ఆశ్చర్యపోయింది. దాని గర్జనతో దాన్ని వీధిని (దారిని) వదిలి చెట్ల వైపు పరిగెత్తగా, పిల్లలు గట్టిగా ఊపిరిపీల్చుకుంటూ తమ ప్రాణాలను రక్షించుకోగలిగారు.

ఫలితంగా, ఆ రోజు వారి స్నేహ బంధం మరింత బలపడింది. ఒక్కొక్కరి బలం మాత్రపు గాలి లాగా ఉండొచ్చు, కానీ అందరూ చేతులు కలిపి నిలబడితే గాలి తుఫానుగా మారాలని వారు తెలుసుకున్నారు. వారి ఐకమత్యం వారికి విజయాన్ని, గౌరవాన్ని తెచ్చింది.

10. సింహం జ్ఞానం

ఒకప్పుడు, గంభీరమైన, దట్టమైన అడవిలో వీరఘట అనే శక్తివంతమైన సింహం రాజు తన కుటుంబంతో హాయిగా జీవించేవాడు. తన గొప్ప బలంతో, చాకచక్యంతో (యుక్తితో) అన్ని జంతువులకు రక్షణ అందించేవాడు. అడవిలోని జంతువులన్నీ వీరఘటను గౌరవించేవి, దాని బలాన్ని చూసి భయపడేవి. కానీ ఒక విషయం మాత్రం అతడికి తెలియదు – కథలో ఏకకవేల భావం (కేవలం బలం మాత్రమే సరిపోదు అనే భావం). తన బలం ముందు తెలివి, యుక్తి ఏమాత్రం పనికిరావని అది అహంకరించేది.

ఒకరోజు అడవిలోకి కొత్త జంతువుల గుంపు వచ్చింది. ఆ గుంపులో ముఖ్యంగా గజరాజు అనే పెద్ద, తెలివైన ఏనుగు ఉండేవాడు. అతడికి “గజేంద్రుడు” అని పేరు. అతడు బలబలంతోనే (శారీరక బలంతోనే) కాకుండా మంచి ఆలోచనా శక్తితో, వివేకంతో ప్రసిద్ధి పొందాడు. ఆ గజరాజు అడవి జంతువులందరిని కలుసుకుని స్నేహం చేసి, వారి సమస్యలను ఓపికగా విని, తెలివిగా పరిష్కరించేవాడు. అయితే సింహం వీరఘట కి ఇది నచ్చలేదు. “నేనే సంగతి (అడవిని) నడిపే రాజు, మరెందుకొచ్చారు ఈ గజరాజు? నా అధికారాన్ని తగ్గించడానికి వచ్చాడా?” అని అసంతృప్తిగా అనుకోవడం మొదలుపెట్టాడు.

కొంతకాలం గడిచింది. ఒకసారి అడవికి పెద్ద కరువు వచ్చింది. ఎండలు తీవ్రమయ్యాయి. అడవిలోని చెట్లు ఎండిపోవడం, నదులు పొడిగా మారడం మొదలయింది. జంతువులకు నీరు, ఆహారం దొరకడం కష్టమైంది. దానికి తోడు కొన్ని జంతువులు భయంకరమైన చెరుల (ప్రమాదాల) నుంచి తమ కుటుంబాలను కాపాడుకునే ప్రయత్నంలో పడ్డాయి. ఆ పరిస్థితుల్లో వీరఘట సింహం పెద్ద నిర్ణయం తీసుకోవాలని భావించాడు. తన బలాన్ని ఉపయోగించి సమస్యను పరిష్కరించాలనుకున్నాడు. అయితే అతడి ఆలోచనలు ముందుకుపోలేదు. “చెట్లు ఎక్కడ లభిస్తాయి? నీటిని ఎలా పొందాలి? ఈ సమస్యను ఎలా పరిష్కరించాలి?” అని దానికి తెలియలేదు. చీకటి (నిరాశ) తలకిందులైపోయింది (అతన్ని కమ్మేసింది).

అప్పుడు గజరాజు గజేంద్రుడు ముందుకు వచ్చాడు. అతను సింహం దగ్గరకు వెళ్లి, “సాహసమే కాదు, జ్ఞానం కూడా అవసరం వీరఘట మహారాజు! బలం ఒక్కటే సరిపోదు. తెలివితో ఆలోచిస్తేనే పరిష్కారం దొరుకుతుంది,” అని గజరాజు చెప్పాడు. అతడు అందరికీ సహాయం చేయడానికి ఒక పథకం రూపొందించాడు. పాత, ఉపేక్షణ (నిర్లక్ష్యం చేయబడిన) ప్రాంతానికి వెళ్లి భూగర్భ నీటి నిల్వలిని వెలికితీయడం, ఎండిన చెట్టు వేళ్లను కోరి (తవ్వి) అడవిని గుర్తించడానికి (నీటి వనరులను కనుగొనడానికి) పెద్ద వ్యూహం ఐదు రోజుల్లో అమలు చేయగలిగాడు. తన జ్ఞానంతో, ప్రణాళికతో గజరాజు ఎన్నో ప్రాణాలు కాపాడాడు.

గజేంద్రుడి తెలివి, నాయకత్వం చూసి నిద్ర లేచిన (వాస్తవాన్ని గ్రహించిన) వీరఘట ఆ విషయాన్ని గమనించి, గజేంద్రుడి విలువైన ఆలోచనలకు ముగ్ధుడయ్యాడు (ఆకర్షితుడయ్యాడు). తన బలం కంటే జ్ఞానం గొప్పదని దానికి అర్థమైంది. అతను నిగ్రహంతో (వినయంగా) ఆ గజరాజును తన సలహాదారుడిగా నియమించాడు. “బలం అనేది జ్ఞానంతో కలిసినప్పుడే అసలైన విజయాన్ని అందిస్తుంది,” అని వీరఘట మనసులో అనుకున్నాడు. అప్పటినుండి వీరఘట తన బలాన్ని గజేంద్రుడి జ్ఞానంతో కలిపి అడవిని మరింత సమర్థవంతంగా పాలించాడు.

ముగింపు

ఈ 10 నీతి కథల సేకరణ ద్వారా, పిల్లలు వినోదాన్ని పొందడమే కాకుండా, జీవితానికి అవసరమైన అనేక ముఖ్యమైన పాఠాలను నేర్చుకుంటారని మేము ఆశిస్తున్నాము. స్నేహం, ధైర్యం, పట్టుదల, వినయం మరియు ఆత్మవిశ్వాసం వంటి గుణాలు వారిని మంచి వ్యక్తులుగా తీర్చిదిద్దడానికి సహాయపడతాయి. తల్లిదండ్రులు మరియు ఉపాధ్యాయులుగా, ఈ కథలు మీ పిల్లలతో విలువైన సంభాషణలను ప్రారంభించడానికి, వారిలో నైతిక స్పృహను పెంపొందించడానికి ఒక గొప్ప అవకాశాన్ని అందిస్తాయి.

కథలు కేవలం వినోదం కోసం మాత్రమే కాదు, అవి జ్ఞానాన్ని, వివేకాన్ని అందించే శక్తివంతమైన సాధనాలు. ఈ కథలను మీ పిల్లలతో పంచుకోండి, వారితో కలిసి చర్చించండి మరియు వారిలో మంచి విలువలను పెంపొందించండి. భవిష్యత్తు తరాలకు మంచి మార్గాన్ని చూపించే బాధ్యత మనందరిపై ఉంది. ఈ కథలు ఆ దిశగా ఒక చిన్న అడుగు అని మేము విశ్వసిస్తున్నాము.

మరిన్ని స్ఫూర్తిదాయకమైన కథలు మరియు విద్యాపరమైన వనరుల కోసం మా వెబ్‌సైట్‌ను సందర్శిస్తూ ఉండండి.