10 Best Telugu Moral Stories for Kids: Values, Wisdom & Life Lessons

పరిచయం

పిల్లలకు చిన్నతనం నుంచే మంచి విలువలను, నైతిక సూత్రాలను నేర్పడం వారి భవిష్యత్తుకు బలమైన పునాది వేస్తుంది. కథలు చెప్పడం అనేది ఈ విలువలను సరళంగా, ఆకర్షణీయంగా పిల్లల మనసుల్లో నాటడానికి ఒక అద్భుతమైన మార్గం. ప్రతి కథ ఒక పాఠాన్ని, ఒక ఆలోచనను అందిస్తుంది, అది పిల్లలు తమ జీవితంలో ఎదురయ్యే సవాళ్లను అర్థం చేసుకోవడానికి, ఎదుర్కోవడానికి సహాయపడుతుంది.

ఈ ప్రత్యేకమైన సేకరణలో, మేము పిల్లల కోసం ప్రత్యేకంగా రూపొందించిన 10 ఉత్తమ తెలుగు నీతి కథలను అందిస్తున్నాము. ఈ కథలు అహంకారాన్ని విడనాడటం, స్నేహం, ధైర్యం, వినయం, పట్టుదల, ఆత్మవిశ్వాసం, సహకారం, మరియు జ్ఞానం వంటి ముఖ్యమైన గుణాలను బోధిస్తాయి. ప్రతి కథను లోతైన వివరణలతో, ఆకర్షణీయమైన శైలిలో అందించాము. అంతేకాకుండా, తల్లిదండ్రులు మరియు ఉపాధ్యాయులు పిల్లలతో కథల గురించి చర్చించడానికి, పాఠాలను మరింత లోతుగా అర్థం చేసుకోవడానికి వీలుగా ప్రత్యేకమైన సూచనలు, ప్రశ్నలు మరియు కార్యకలాపాలను కూడా చేర్చాము.

ఈ కథలు మీ పిల్లలకు వినోదాన్ని పంచడమే కాకుండా, వారిలో మంచి గుణాలను పెంపొందించడానికి, వారిని మరింత తెలివైన, దయగల వ్యక్తులుగా తీర్చిదిద్దడానికి సహాయపడతాయని మేము ఆశిస్తున్నాము.

1. చిన్న మేక మరియు సింహం

ఒకప్పుడు, పచ్చని అడవిలో, ఒక చిన్న మేక తన గురుపిల్లలతో (తోటి మేక పిల్లలతో) కలిసి ఆహారం కోసం వెతుకుతున్నది. అందరూ సంతోషంగా బహుళ (ఎక్కువ) పచ్చిక తింటుండగా, ఆ చిన్న మేక అడవిలో వేరొక చోట కొంచెం పచ్చటి ఆకులు తీసుకు రావాలని ఆలోచించింది. దానికి కొత్త ప్రదేశాలను చూడాలనే ఆసక్తి ఎక్కువ. అది ఎప్పుడూ సాహసాలు చేయాలని అనుకునేది.

అలా ఆ చిన్న మేక తన గుంపు నుండి విడిపోయి, అడవిలోకి కొంత లోపలికి వెళ్లింది. అయితే, అది తెలిసి తెలియక, ఒక పెద్ద సింహం నిల్చున్న గుహ దారి దగ్గరకి చేరింది. సింహం మేకను చూసి, తన డెక్కరించిన (ఆకలితో చూసిన) ఆహారాన్ని చూసినంత త్వరగా ముందుకు దూకింది. దాని కళ్ళు మేకపైనే ఉన్నాయి.

చిన్న మేక ఒక్కసారిగా భయపడి, అక్కడి నుండి వెళ్లిపోవాలని ప్రయత్నించింది. కానీ తను తిరగబడేది (వెనక్కి తిరిగేది) కంటే ముందు, సింహం దాని ముఖం ముందు నిల్చుని, దారిని అడ్డగించింది. “యెమయ్యా (ఓయ్), చిన్న మేకా!” అంది సింహం తన గంభీరమైన గొంతుతో.
చిన్న మేక తన నడుముగా (వణుకుతూ), కానీ ధైర్యాన్ని కూడదీసుకుని, “సింహం రాజా! మీరు నన్ను పట్టుకోడం ఎందుకంటే, నువ్వు ఇప్పటి దాకా నాకు చేసిన ఉపకారం గురించి నేను పెద్దల దగ్గర చెబుతాను!” అని అతి చురుకుగా, ధైర్యంగా చెప్పింది.

“అదేంటి? నేనేం ఉపకారం చేశాను?” అని ఆశ్చర్యానికి లోనయిన సింహం అడిగింది. సింహం రాజుకు తన గురించి మంచి మాటలు వినడం ఇష్టం.
“ఇదిగో! నేనేమన్నా ఇక్కడ వెతుకుతున్నప్పుడు, మీరు మమ్మల్ని కాపాడేవారువని చెప్పి నేను అందరితో చెప్పాను! మీరు చాలా దయగలవారని, బలమైనవారని, అడవిని రక్షించేవారని అందరూ నమ్ముతున్నారు. ఇప్పుడు నన్ను తినిపోతే, అందరూ మీ గురించి చెడుగా మాట్లాడతారు! మీ గొప్ప పేరు చెడిపోతుంది!” చిన్న మేక అతి చురుకుగా, నమ్మకంగా మాటలు చెప్పింది.

సింహం ఆలోచనలో పడింది. తన ప్రతిష్ట గురించి అది చాలా జాగ్రత్త పడేది. “ఇది నిజమేనా? నన్ను అలా ముక్తిగా (గొప్పగా, మంచిగా) చెబుతావా? నా గురించి అందరూ మంచిగా అనుకుంటారా?” అని అడిగింది.
“అవును, నిజంగా! మీరు నన్ను వదిలేస్తే, మీ ప్రతిష్ట మరింత పెరుగుతుంది. అందరూ మిమ్మల్ని మరింత గౌరవిస్తారు,” అని చిన్న మేక నమ్మకంగా నిర్వహించగా (చెప్పగా), మేకను వినని (మేక మాటలు వినని) పులి (సింహం) ఆలోచనలో పడింది.

సింహం చిన్న మేక తెలివికి, ధైర్యానికి ఆశ్చర్యపోయింది. తన గురించి మంచి మాటలు వినడం దానికి ఇష్టం. అది చిన్న మేకను వదిలింది, “సరే, నీవు చెప్పే మాటలు నమ్ముతున్నాను. పో, ఇక నీకు భయం లేదు,” అని చెప్పి, సింహం తన గుహకు తిరిగింది.

చిన్న మేక తన తెలివిని ఉపయోగించి, తన వింటిని (ప్రాణాన్ని) రక్షించుకుంది. అది సురక్షితంగా తన కుటుంబంతో కలిసిపోయింది. ఆ రోజు నుండి సింహం కూడా కేవలం బలం మాత్రమే కాదు, మంచి పేరు, తెలివి కూడా ముఖ్యమని నేర్చుకుంది.

2. నిశ్శబ్ద గుప్పి చేప

ఒకప్పుడు, ఒక పెద్ద, స్వచ్ఛమైన సరస్సులో ఎన్నో రకాల చేపలు సంతోషంగా జీవించేవి. ఆ సరస్సులో మూడు గుప్పి చేపలు అత్యంత మంచి మిత్రులుగా ఉండేవి. వాటిలో మొదటి చేప పేరు బబ్లీ, అది చాలా తొందరపడేది, వంచన (అల్లరి) చేసేది. రెండవ చేప పేరు వివేక్, అది చాలా ముందుచూపుగా ఉంటుంది, ఏదైనా పని చేసే ముందు ఆలోచించేది. ఇంకొకటి మాత్రం నిశ్శబ్దంగా ఉండేది, దాని పేరు శాంత. అది ఎక్కువగా మాట్లాడకపోయినా, అన్నింటినీ జాగ్రత్తగా గమనించేది.

ఒక రోజు, ఆ సరస్సుకు సమీపంలో మత్స్యకారులు (చేపలు పట్టేవారు) కనిపించారు. అవి చేజారి (దాక్కుని) వారి మాటలు విన్నాయి. మత్స్యకారులు మాట్లాడుతూ, “ఈ సరస్సులో ఎన్నో చేపలు ఉన్నాయి. మనం ఈ సరస్సులోని చేపలన్నింటినీ రేపటి వరకు పట్టుకుందాం. అక్కడికి మా బోట్లు, పెద్ద వలలు తీసుకువస్తాం,” అని చెప్పారు.

ఈ విషయాన్ని గమనించిన మూడు గుప్పి చేపలు వెంటనే సమావేశమయ్యాయి. మొదటి గుప్పి చేప బబ్లీ భయంతో, తొందరపాటుగా చెప్పింది, “అయ్యో! మనమక్కడి నుంచి వెంటనే దూరంగా వెళ్లిపోవాలి! లేకపోతే మనం చిక్కుకుపోతాం!” రెండవ గుప్పి చేప వివేక్ ఆలోచించింది మరియు అంది, “తొందరపడొద్దు బబ్లీ. ఏం చేయాలో ముందుగా సమాలోచన (చర్చ) చేద్దాం. ఇతర సరస్సులకు వెళ్ళడం సులభం కాదు, దారిలో ప్రమాదాలు ఉండవచ్చు.” కానీ మూడవ గుప్పి చేప, శాంత, నిశ్శబ్దంగా, అటూ ఇటూ చూశినా, ఏమి చెప్పలేదు. అది కేవలం అన్నింటినీ గమనించింది.

బతుకు దారి గురించి ఆలోచించలేక, తొందరగా తప్పించుకునేందుకు కొన్ని చేపలు తొందరగా సరస్సు నుండి దూరం వెళ్లిపోయాయి. అవి దారిలో ప్రమాదాలకు గురయ్యాయి. మిగతా రెండు మిత్రులు బబ్లీ మరియు వివేక్ అదే సరస్సులో ఉండి, ఏం చేయాలో తెలియక చర్చించుకుంటూ ఉన్నారు. శాంత మాత్రం నిశ్శబ్దంగానే ఉండి, సరస్సు అడుగున ఉన్న పెద్ద బండరాయిని గమనించింది.

మరుసటి రోజు మత్స్యకారులు తమ బోట్లతో, వలలతో సరస్సు దగ్గరకు వచ్చారు. వారు వలలను వేయడం ప్రారంభించారు. బబ్లీ మరియు వివేక్ ఇంకా ఏం చేయాలో తెలియక కంగారు పడుతున్నారు. అప్పుడు శాంత, నిశ్శబ్దంగా, వేగంగా కదిలింది. అది పెద్ద బండరాయి కిందకు వెళ్ళి అక్కడ దాకుకోవటం సాధించగలిగింది. అది చాలా చిన్నది కాబట్టి, రాయి కింద ఉన్న చిన్న చీలికలో సురక్షితంగా దాక్కుంది.

మత్స్యకారులు సరస్సులో వలలు వేసి, చేపల కోసం వెతికారు. వారు పరిగెత్తి వచ్చి గడ్డలకు (సరస్సు అంచులకు) వలలు లగించారు (వేసారు), కానీ చివరకు నిశ్శబ్దంగా, బలమైన నిర్ణయాలు తీసుకునే శాంత గుప్పి చేపను పట్టుకోలేకపోయారు. దాని తెలివి, క్రమశిక్షణ దాన్ని కాపాడాయి. మత్స్యకారులు నిరాశగా వెనుదిరిగారు.

శాంత సురక్షితంగా బయటకు వచ్చింది. దాని నిశ్శబ్దం, పరిశీలన, మరియు సరైన సమయంలో తీసుకున్న నిర్ణయం దాన్ని కాపాడాయి. ఇతర చేపలు తొందరపడి ప్రమాదంలో పడగా, శాంత తన తెలివితో సురక్షితంగా ఉంది.

3. ముందుగా లేచిన పిట్ట కథ

ఒకప్పుడు, ఒక సుందరమైన గ్రామంలో, ఆకాశాన్ని తాకుతున్నట్లున్న ఒక పెద్ద చెట్టుపై ఎన్నో పిట్టల కుటుంబాలు సంతోషంగా నివసించేవి. వాటిలో ఒక చిన్న పిట్ట ఉండేది. దాని పేరు బుజ్జి. బుజ్జి ఎల్లప్పుడూ చురుకుగా ఉండేది, అనేక విషయాలు తెలుసుకోవాలనే ఉత్సుకత (ఆసక్తి) ఉండేది. అది ఎప్పుడూ కొత్త విషయాలను నేర్చుకోవడానికి, కొత్త ప్రదేశాలను చూడటానికి ఇష్టపడేది. కానీ మిగతా పిట్టలు మాత్రం పొద్దున్నే లేవటం కన్నా, ఆలస్యంగా, నిదానంగా లేచేలా ఉండేవి. ఇది చూసి బుజ్జికి ఆసక్తి వచ్చేది. “ఎందుకు వీరు ఇంత ఆలస్యంగా లేస్తారు?” అని అది ఆశ్చర్యపడేది.

ఒక రోజు, బుజ్జి తెల్లవారికాళ్లే (తెల్లవారుజామునే) లేచి, తన ఆహారం కోసం వెతుక్కోక, తనకు కావలసిన గింజలను దగ్గరనున్న పొలాలని సందర్శించి తెచ్చింది. పొద్దున్నే లేవడంతో, అది తాజా గింజలను సులభంగా సేకరించగలిగింది. ఆ చెట్టుపై మరో పెద్ద పిట్ట బుజ్జిని చూసి, “బుజ్జి పిల్లా! నీకు ఎందుకు అంత తొందరగా వచ్చావు? ఇంకా ఉదయం మొదలు కాలేదు కదా! అందరూ నిద్రపోతున్నారు,” అని ఆశ్చర్యంగా అడిగింది.

అప్పుడు బుజ్జి నవ్వుతూ అంది, “అవును! పొద్దున్నే లేవటం ఎల్లప్పుడూ మంచిదే. నిద్రపోవడం కన్నా ముందే పనులు ముగించేందుకు ఇది సులభంగా ఉంటుంది. తొందరగా పని పూర్తి చేస్తే, మిగిలిన సమయం విశ్రాంతి తీసుకోవచ్చు లేదా ఆడుకోవచ్చు.”

బుజ్జి చెప్పిన మాటలు ఇతర పిట్టలు వినిపించుకోలేదు. అవి బుజ్జిని చూసి నవ్వుకున్నాయి, “ఇది ఎప్పుడూ తొందరపడేదే!” అని అనుకున్నాయి. వాటన్నింటిని బుజ్జి పట్టించుకోకుండా తన పని చేస్తూ వెళ్లిపోయింది. అది తన గూడులో ఆహారాన్ని భద్రంగా నిల్వ చేసుకుంది. కానీ అదే రోజు మధ్యాహ్నం, ఆకాశం నల్లటి మేఘాలతో కమ్మి, భారీ వర్షం పడింది. గాలులు వేగంగా వీచాయి. చెట్టుపై ఉన్న పిట్టలు వర్షం కారణంగా ఆహారాన్ని వెతుక్కోవడం కష్టమైపోయింది. అవి ఆకలితో, చలితో బాధపడ్డాయి.

కానీ బుజ్జి మాత్రం ఉదయాన్నే సేకరించిన ఆహారంతో తన గూడులో సంతోషంగా జీవించగలిగింది. దానికి ఆకలి బాధ లేదు, చలి బాధ లేదు. అది మిగతా పిట్టలను చూసి జాలి పడింది. అప్పుడు మిగతా పిట్టలకు బుజ్జి మాటలు గుర్తుకు వచ్చాయి. “బుజ్జి చెప్పింది నిజమే! ముందుగానే పని పూర్తి చేసుకుంటే ఇలాంటి కష్టాలు రావు కదా!” అని అవి గ్రహించాయి.

అప్పటి నుంచి అన్ని పిట్టలు బుజ్జి మాటలు గుర్తుంచుకుని, పొద్దున్నే లేవటం అలవాటు చేసుకున్నాయి. అవి కూడా బుజ్జిలాగే తమ పనులను ముందుగానే పూర్తి చేసుకుని, కష్టకాలంలో సంతోషంగా జీవించడం నేర్చుకున్నాయి.

4. పనిమనిషి సాధారణ ఉదయం

చల్లని తెల్లవారుజామున, ఊరంతా ఇంకా నిద్రలో ఉండగానే, రమ్య కళ్ళు తెరచుకొనేవి. రమ్య ఓ సాధారణ పనిమనిషి. తన పనిని, జీవితాన్ని గౌరవించడమే కాదు, తన కుటుంబానికి మంచి భవిష్యత్తును అందించాలనే శ్రమాతీత (అంతులేని) అభిమానం (ప్రేమ) ఆమెలో ఉండేది. ఆమెకు తన పని అంటే చాలా ఇష్టం, దాన్ని ఎంతో శ్రద్ధగా చేసేది.

పగలంతా పనుల్లో గడపాల్సిన రమ్య దినచర్య ఉదయంలానే స్వయంగా (స్వతంత్రంగా, తనంతట తానుగా) ప్రారంభమవుతుంది. ముందుగా ఆమె రసమహలలో (వంటగదిలో) ఉన్న పేద (చిన్న) కంచాన్ని (పాత్రను) తీసి, అందులో ఒడల్లాంటి (చిన్న) దుప్పటి (పాత్రను కప్పేది) కూర్చుని, చిక్కటి కాఫీ తయారుచేస్తుంది. ఎప్పుడూ ఇదే త్రేయోధ్యాయం (రోజువారీ ఆచారం) – రుచిగా మరిగించిన కాఫీ తాగి, రోజంతా లోకి (పనిలోకి) నవ్వుతూ, ఉత్సాహంగా ముందుకు సాగిపోవడం. “కాఫీ రుచి మాత్రంగా (కేవలం రుచి కోసం) కాదు, నిలబడటం (శక్తిని ఇవ్వడం) అన్నం మీద ఆసరాగానుంది (ఆహారంపై ఆధారపడి ఉంది),” అని ఆమె తరుచూ తన పిల్లలతో చెప్పేది. అంటే, కాఫీ శక్తిని ఇస్తుందని, అది రోజును ప్రారంభించడానికి ముఖ్యమని ఆమె నమ్మేది.

రాసి చేయడం (తొందరగా పని చేయడం) రమ్య నుండి విదేశాలు వెయిపోవడం (దూరంగా ఉండటం) ప్రత్యేక్షంగా (ఎప్పుడూ) జరగదు. ఆమె ఎప్పుడూ తన పనులను సకాలంలో పూర్తి చేసేది. ఆమె నడుస్తూ, దుమ్ము కొడుతూ, ఇంటిముందు ఊర్లోని ఐదు ఇళ్ల మధ్య పని చేస్తుంది. ప్రతి ఇంట్లో ఏదో ఒకటి చేస్తూ, వంటలుమట్టో (వంట పనులు) లేదా పనిద్వారా (ఇతర పనులు) ఆదసాగింది (సహాయం చేసేది). అక్కడ అందరూ ఆమెను ఎంతో ప్రేమతో చూసేవారు, ఎందుకంటే ఆమె పని ఎంత శ్రమతోనూ సరదాగానే చేస్తుంది. ఆమె ముఖంపై ఎప్పుడూ చిరునవ్వు ఉండేది.

అలాగే రమ్య కోసం కొంచెం సంతోషమే పని అంత భారం నుంచి తీసిపోవటం. ఒక కథని ఆమె వినగడ్డి (పచ్చని గడ్డి) చెట్ల కింద ముగిస్తున్నపుడు (పని పూర్తి చేసుకుని విశ్రాంతి తీసుకుంటున్నప్పుడు), ఆ కుటుంబం వాళ్ళు ఫలాలు (పండ్లు) తీసుకొచ్చి, ఫలమొక్కైనా (ఒక పండు) పంచిపెట్టేది. “మన పని మనకు ఆనందం తీసుకురావడం చాలా ముఖ్యం,” అని ఆమె నీరసము కనపడని (అలసట లేని) గేరు (స్వరం)తో చెప్పేది. ఆమె పనిని ఆనందంగా చేసేది కాబట్టి అలసట కనిపించేది కాదు.

సాయంత్రం అవ్వగానే, రమ్య తన బిడ్డల చేతులను కావిస్తూ (పట్టుకుని), వాళ్ళ కోసం వంట చేయడం మొదలుపెట్టేది. వాళ్ళ నవ్వులను చూస్తూ తన పని ఫలితాలను తెలుసుకునేది. సాధారంగా (సాధారణంగా) సాగుతున్న రోజులు ఆమె జీవితానికి ఒక దార్హకాలు (మార్గదర్శకాలు) అవుతూ ఉంటాయి. ఆమె నిరాడంబరమైన జీవితంలోనే ఆనందాన్ని, సంతృప్తిని కనుగొనేది.

5. స్నేహ పులి పరీక్షా కథ

ఒకప్పుడు, అందమైన చెట్ల తోరణాలతో నిండిన ఒక పెద్ద అటవీలో ధీర అనే స్నేహసంపన్న (స్నేహాన్ని కోరుకునే) పులి ఒకటి ఉండేది. ధీరకి మాత్రం తన చుట్టూ ఉన్న జంతువులందరితో స్నేహం చేస్తూ ఉండేది. అది ఎవ్వరినీ బాధపెట్టకుండా, అందరితో ప్రేమగా నడుచుకోవడం దానికి అలవాటు అయ్యి ఉండేది. అడవిలోని చిన్న జంతువులు కూడా ధీరను చూసి భయపడేవి కావు.

ఒక రోజు, ధీర ఒక మనసులోని సందేహాన్ని పరిష్కరించుకోవాలని భావించింది. “నాకు నిజమైన స్నేహితులు ఎవరున్నారు? అందరూ నాతో స్నేహంగా ఉన్నట్లు నటిస్తున్నారా, లేక నిజంగానే స్నేహితులా?” అనే ప్రశ్న దాని మదిని ఆగకుండా కలుపుతుండేది (బాధించేది). దాంతో ధీర ఒక పద్ధతి చూపి తన స్నేహితుల్ని పరీక్షించాలనుకుంది.

మరో ఉదయం, పగటి వెలుగులు అటవీపైకి దిగి రావాలనే బ్రహ్మ సమయాన (తెల్లవారుజామున), ధీర తన స్నేహితులకు ఒక వార్త చిలిపింది (పంపింది), “మిత్రులారా! నేను ఒక ప్రయాణం నిమిత్తం దూర ప్రాంతానికి వెళ్లాలి. నాకు కొన్ని ఆహార పదార్థాలు కావాలి. ఎవరు నాకు సాయపడతారు?” అని ప్రశ్నించింది.

మొదటగా నక్క వచ్చి, “ధీరా, నేను నీకు ఏమి సాయం చేయలేను. నా ఇంటికీ ఉపాయం (పని) చేయవలసి ఉంది. నేను చాలా బిజీగా ఉన్నాను,” అని చెప్పి తప్పించుకుంది. ఆ తర్వాత ఆవు వచ్చింది, “నా మేత కుదరలేదంటే (నాకు సరిపడా ఆహారం దొరకలేదు) నేను నీకు సాయం చేయలేను,” అంటూ చెప్పింది. ఏ జంతువు కూడా సాయం చేసేందుకు ముందుకు రాలేదు. ప్రతి ఒక్కరూ ఏదో ఒక సాకు చెప్పి వెనక్కి వెళ్లిపోయారు. ధీర చాలా నిరాశ చెందింది.

అప్పుడు దూరంగా నుండి ఒక చిన్న కోతి దూకుకుంటూ వచ్చింది. అది ధీర నిరాశను గమనించింది. “ధీరా, నేను నీకు సాయం చేస్తాను. ఏమి కావాలి? నువ్వు ఎక్కడికి వెళ్తున్నావు?” అని ఆసక్తిగా, నిజాయితీగా అడిగింది. మార్గమధ్యలో ధీరకు ఎలాంటి అవసరమైతే అది బాధ్యతగా చేయడానికి కోతి ముందుకు వచ్చింది. ఈ వైఖరిని చూసి ధీర ఎంతో ఆనందించింది. నిజమైన స్నేహం అంటే ఇదే అని దానికి అర్థమైంది.

“నా నిజమైన స్నేహం నాకు ఎంతో విలువైనది,” అంది ధీర కోతితో. “అంతే కాదు, కష్టాలలో ఏడు (సహాయం) చేయడం ద్వారానే స్నేహం నిజమని నిరూపిస్తారు. నువ్వు నా పరీక్షలో గెలిచావు!” ధీర కోతిని తన నిజమైన స్నేహితుడిగా భావించింది.

6. ఎద్దుల ఏకత కథ

ఒకప్పుడు, పచ్చని పొలాలతో, ప్రశాంతమైన వాతావరణంతో నిండిన ఒక చిన్న గ్రామంలో, ఒక రైతుకి నాలుగు ఎద్దులు ఉండేవి. ఆ విజృంభించెలాంటి (బలమైన) ఎద్దులు కేవలం బలశాలులు మాత్రమే కాదు, పని పట్ల ఎంతో నిబద్ధత (అంకితభావం) కలిగివుండేవి. ఆ నలుగురి పేర్లు – ధీర, బలీ, సమర్థ మరియు సంకల్ప. వీరికి ఎల్లప్పుడూ జట్టుగా పని చేయడం అలవాటు. అవి పొలాలను దున్నేటప్పుడు, బరువులు మోసేటప్పుడు ఎప్పుడూ కలిసికట్టుగా పని చేసేవి.

ఒక రోజు ఆ గ్రామానికి సమీపంలో ఓ పెద్ద వ్యాఘ్రము (పులి) వనంలో (అడవిలో) ఉండేది. అది ఎప్పుడూ వెన్ను వెంబడించే (వెంటపడే) జంతువులను పట్టుకోవడం ఆనందంగా భావించేది. ఆ నలుగురు ఎద్దులను చూసినపుడు, అవి చాలా బలంగా ఉన్నాయని, వాటిని వేటాడాలని నిర్ణయించుకుంది. కానీ ఎద్దులు ఎప్పుడూ కలిసే గుంపుగా ఉంటాయని, వాటిని పట్టుకోవడం కష్టకరమని వ్యాఘ్రము గుర్తించింది. “ఇవి కలిసి ఉన్నంతవరకు నేను వాటిని వేటాడలేను,” అని అది అనుకుంది.

వృకోధనంతో (దుర్మార్గపు ఆలోచనతో) వ్యాఘ్రము ఒక ఎత్తుగడ (కుయుక్తి) వేసింది. “ఇవన్నీ విడిగా ఉంటే సులభంగా పట్టుకోవచ్చు,” అని ఆలోచించింది. మరుసటి రోజు నుంచి వ్యాఘ్రము క్రమంగా ఎద్దుల మధ్య పగలా (విభేదాలు) నాటింది. అది ధీర దగ్గరకు వెళ్లి, “ధీరా, బలీ నిన్ను తక్కువ అంచనా వేస్తున్నాడు. నువ్వే గొప్పవాడివి,” అని చెప్పింది. తర్వాత సంకల్ప దగ్గరకు వెళ్లి, “సమర్థ నీ పని వల్ల బాని (లాభం) కలగడం లేదు అని అంటున్నాడు,” అంటూ చెప్పింది. ఈ మాటలు వింటూ నలుగురు ఎద్దుల మధ్య క్షణాల్లో అభిప్రాయ బేధాలు రావడం మొదలైంది. అవి ఒకరినొకరు అనుమానించడం, చిన్న చిన్న విషయాలకే గొడవ పడటం ప్రారంభించాయి.

కొన్ని రోజుల్లో ఎద్దులు వేర్వేరు దారుల్లో తిరగసాగాయి. అవి కలిసి పని చేయడం మానేశాయి. ఒక్కసారిగా వాళ్ళ ఏకత (ఐకమత్యం) కూలిపోయింది. ఆ సమయాన నేర్పుగా (తెలివిగా) వచ్చి వ్యాఘ్రము ఒకొక్క ఎద్దును వేర్వేరుగా పట్టుకుని దాని వెంట పడింది. ఎద్దులు విడిపోయినపుడు వ్యాఘ్రముపై ఒంటరిగా పోరాటం చేయలేకపోయాయి. అవి బలహీనంగా మారాయి.

ఇది కనిపించిన తర్వాత, వాటిలో ఒక ఎద్దు (బలీ) “మనం ఎంత పెద్ద తప్పు చేశాం! వ్యాఘ్రము మనల్ని విడదీసింది!” అని గ్రహించింది. ఓరోజు వారు తమ ద్వేషాన్ని పక్కన పెట్టి, కలిసివచ్చారు. “మనం కలిసుండడం నిజమైన బలం. మనం విడిపోతే ఎవరూ మనల్ని కాపాడలేరు,” అన్నారు. తర్వాతనుంచి ఎప్పుడూ ఏకతగా ఉండాలి అని నిర్ణయించుకున్నారు. అవి మళ్ళీ కలిసికట్టుగా జీవించడం మొదలుపెట్టాయి.

7. నాటీ తాబేలు మాయలు

ఒకప్పుడు, పచ్చని చెట్లతో నిండిన ఒక చిన్న తోటలో, స్వచ్ఛమైన నీటితో నిండిన ముత్తూటి చెరువు (ముత్యాల చెరువు లాంటిది) పక్కన, ఒక నాటీ తాబేలు ఉండేది. దానికి పేరు చిక్కు. చిక్కు పదేపదే తన బుద్ధి, తెలివిని ఉపయోగించి రకరకాల సమస్యల నుంచి బయటపడేది. అది చాలా ప్రశాంతంగా, నిదానంగా ఉండేది. అదే చెరువు వద్దకు ప్రతిరోజూ నీళ్ళు తాగడానికి ఓ పెద్ద ఎద్దు మరియు దానికి తిరిగే (తోడుగా ఉండే) బలమైన కుందేలు వస్తుండేవి. వారే ఆ ప్రాంతంలో తమ శారీరక బలం గురించి చాలా గర్వపడేవారు. ఎద్దు తన బలం గురించి, కుందేలు తన వేగం గురించి గొప్పలు చెప్పుకునేవి.

ఒక రోజు, ఆ కుందేలు చిక్కును చూసి నవ్వుతూ, “చిక్కూ! నీకిండ్లా (నీలా) బలహీనంగా, నెమ్మదిగా ఉండి ఎటువంటి ప్రయోజనం? జీవితం అంటే పోటీపడాలి కదా! కేవలం బలం, వేగమే ముఖ్యం!” అని అహంకారంగా అన్నారు. ఎద్దు కూడా తల ఊపింది, “అవును, తాళాల (తాబేళ్ల) కలపాలి (నెమ్మదిగా కదలాలి)!” అని ఎగతాళి చేసింది.

దానికి చిక్కు ముక్షంగా (నిదానంగా), చిరునవ్వుతో స్పందించింది. “మిత్రులారా! మన స్నేహం ఉందిగా! మరి మీ బలం తో నా తెలివిని పరీక్షించాలి కదా… చూద్దాం మనకు ఎవరి మేధస్సు (తెలివి) నడుస్తుందో! బలం గొప్పదా, తెలివి గొప్పదా అని ఒక చిన్న పోటీ పెడదాం.”
చిక్కు మాటలు విని కుందేలు, “అవును, చిట్టిలో (చిక్కులో) చెప్పుకుంటే (గెలిస్తే) నాపై గెలిచినట్లు అవుతుంది,” అని ఒప్పుకున్నాయి. అవి చిక్కును తక్కువ అంచనా వేశాయి. చిక్కు వాటికి ఒక ఎత్తుగడ (ప్రణాళిక) వేసింది. “అదిగో, ఆ పండు చెట్టుకు పైకి ఎక్కండి. అక్కడ పండిన పండ్లను కిందకు తీసుకురండి. కానీ ఒక షరతు: మీరు తెచ్చిన పండ్లు కింద పడిపోకూడదు, జాగ్రత్తగా తీసుకురావాలి,” అని చిక్కు నవ్వుతూ చెప్పింది.

మొదటి కుందేలు వెంటనే చెట్టుపైకి ఎక్కింది. అది తన వేగంతో, బలాన్ని ఉపయోగించి కొమ్మలపైకి దూకింది. కానీ కళ్లు బిగిచిపోయి, పాతగా ఉన్న క్లిష్ట మొండిని (కష్టమైన కొమ్మలను) పశ్చాత్తపూపకుని (తొందరపడి) ఎక్కింది. అది వేగంగా పండ్లను కోసింది, కానీ వాటిని జాగ్రత్తగా పట్టుకోలేకపోయింది. కిందకి తలిపించినపుడు (కిందకు విసిరినపుడు), పండ్లు మొత్తం టపా టపా పడ్డాయి, చీక (చెడిపోయాయి) చలకగా (చెల్లాచెదురుగా). ఎద్దు కూడా ప్రయత్నించింది, కానీ దాని బలం వల్ల కొమ్మలు విరిగిపోయాయి, పండ్లు నేలపాలయ్యాయి.

చునుకుగా (తెలివిగా) నిలబడ్డ చిక్కు వారి వైపు చూసి, “చూశారా మిత్రులారా! కేవలం బలం, వేగం మాత్రమే సరిపోదు. తెలివి, ఓర్పు మరియు జాగ్రత్త కూడా అవసరం. మీరు పండ్లను అందుకోగలిగారు, కానీ వాటిని జాగ్రత్తగా తీసుకురాలేకపోయారు. నా మాయ (తెలివి) ఇదే – పనిని సరిగ్గా, ఆలోచనతో చేయడం.” ఇప్పుడు, “దయచేసి వేలనే (అనవసరమైన) యూόμε (అహంకారంతో) కుటుంబంతో ప్రశాంతంగా విరోధం (గొడవ) పోందుకో (మానుకో)! బలం కంటే బుద్ధి గొప్పది.” అని హితవు చెప్పింది.

ఆ రోజు నుండి కుందేలు మరియు ఎద్దు తమ అహంకారాన్ని వదిలిపెట్టాయి. చిక్కు తెలివిని గౌరవించడం నేర్చుకున్నాయి. వారు చిక్కుతో స్నేహం చేసి, దాని నుండి తెలివిగా పని చేయడం నేర్చుకున్నారు.

8. దేవుడి ఆశీర్వాదం కథ

ఒకప్పుడు, పచ్చని పొలాలు, ప్రశాంతమైన వాతావరణంతో నిండిన ఒక చిన్న గ్రామంలో, ఒక పెద్ద, సంతోషంగా జీవించే రైతు కుటుంబం ఉండేది. ఆ కుటుంబంలో రైతు రాజయ్య, అతడి భార్య లక్ష్మి, మరియు ముగ్గురు పిల్లలు ఉండేవారు. రాజయ్యకు తన పొలం పనిలో భాగంగా ఎంతో కష్టపడాల్సి వచ్చేది. పొద్దుటి నుండి పొలం పనులతో నిమగ్నమై ఉండేవాడు. కానీ, అతను తన పేదరికంపై దుఃఖించకుండా, దేవుడి మీద ఒత్తిడి లేకుండా (దేవుడిని నిందించకుండా) పెట్టిన అచంచలమైన నమ్మకం అతనికి చాలీచాలని (ఉన్నదానితో) సంతోషాన్ని ఇచ్చేది. “దేవుడు ఏదో ఒక రోజు మంచి చేస్తాడు” అని అతను దృఢంగా నమ్మేవాడు.

ఒక రోజు రాజయ్య పొలంలో పని చేస్తుండగా, ఒక పండితుడైన సన్యాసి ఆ దారిగుండా వెళుతున్నాడు. సన్యాసి అలసిపోయి కనిపించడంతో, రాజయ్య తన జోలికి (దగ్గరకు) అతనిని ఆహ్వానించి, పెద్ద మనసుతో (ఉదారంగా) భోజనం పెట్టాడు. రాజయ్య తనకున్న కొద్దిపాటి ఆహారాన్ని సన్యాసితో పంచుకున్నాడు. రాజయ్య దయను చూసి సన్యాసి చాలా సంతోషించాడు. సన్యాసి రాజయ్య కుటుంబం జోలికి (దగ్గరకు) ఆశీర్వదించి, “రాజయ్యా! నీ కష్టం, నీ దయ, నీ విశ్వాసం దేవుని మీద ఎంతో అద్భుతంగా ఉంది. ఆ దేవుడు నీకు కోరిక నెరవేరే ఏదైనా చక్కదానిని (మంచిదాన్ని) ఇచ్చే అవకాశం కలిగిస్తాడు,” అని చెప్పారు.

ఆ మాటలతో రాజయ్య ఆశలు పెంచుకోలేదు. అతను కేవలం దేవుడి మీద అంతే నమ్మకంతో, తన పనిని అనుకూలంగా (మునుపటిలాగే శ్రద్ధగా) చేయసాగాడు. అతను సన్యాసి మాటలను ఒక ఆశీర్వాదంగా భావించాడు, కానీ తన కష్టాన్ని వదిలిపెట్టలేదు. కొన్ని రోజులకు రాజయ్య పొలంలో దున్నుతుండగా, అతని నాగలికి ఏదో తగిలింది. తవ్వి చూస్తే, ఓ పాత నాణెం భరితమైన (నిండిన) పెదనాణేలు (పెద్ద నాణేలు) దొరికాయి. అది ఒక నిధి! ఇది ఊరిలో ప్రధాన విషయం అయింది. రాజయ్య ఆ నాణేలతో తన పొలాన్ని మరింత మెరుగుపరచి, మంచి పంటలు పండించాడు.

తర్వాత, అతని జీవితంలో గొప్ప మార్పు వచ్చింది. అతను ధనవంతుడు అయ్యాడు. ప్రతిరోజూ అతను లక్ష్మించు (లక్ష్మి దేవిని, సంపదను) బలమనుకుంటూ (బలమని నమ్ముతూ) కష్టపడి పనిచేస్తూ విజయాన్ని అందుకున్నాడు. కేవలం నాణేలు కాదు, అతని అచంచలమైన విశ్వాసం, నిరంతర కష్టం ఆయనను సఫలీకృతుడిగా (విజయవంతుడిగా) చేసాయి. రాజయ్య తన సంపదను ఇతరులకు సహాయం చేయడానికి కూడా ఉపయోగించాడు.

9. బుద్ధిమంతుడు ఏనుగు గురువు

ఒకప్పుడు, దట్టమైన అడవిలో ఎన్నో జంతువులు ఆనందంగా నివాసముండేవి. ఆ అడవిలో ఒక పెద్ద, వృద్ధ ఏనుగు ఉండేది. అతని పేరు వినాయకుడు. వినాయకుడు జ్ఞానవంతుడు, సహనంతో కూడినవాడు. అతని అనుభవం, ప్రశాంతమైన స్వభావం వల్ల అడవిలోని జంతువులందరూ అతనిని గురువుగా భావించి గౌరవించేవారు. ఏదైనా సమస్య వస్తే, వినాయకుడి సలహా కోసం వచ్చేవాళ్ళు.

ఆ గుంపులో కొన్ని కొత్తగా చేరిన చిన్న ఏనుగులు ఉన్నాయి. వారు తమ సొంత బలం మీద చాలా గర్వపడేవారు. వినాయకుడిని పెద్దగా పట్టించుకోరు. “మా బలం ముందు ఈ జ్ఞానం ఎందుకు?” అని అనుకునేవారు. పెద్దలు చెప్పే మాటలు, సలహాలు వారికందులో (వారి మనసులోకి) చేరేవి కావు.

ఒకరోజు ఆ అడవిలో ఓ పెద్ద ప్రమాదం మొదలైంది. ఓ అత్యంత ముష్టి (క్రూరమైన) పులి అడవిలోకి వచ్చి, ఏ జంతువుల్నైనా వెంటాడుతూనే ఉండేది. దాని క్రూరత్వానికి అడవిలోని జంతువులన్నీ భయంతో వణికిపోయాయి. చిన్న ఏనుగులు కూడా ఈ ప్రమాదంపై భయపడుతూ, సమస్యతో ఎలా బయట పడాలో తోచక, వినాయకుడి దగ్గరకు వచ్చాయి. “గురువా! ఆ పులి మమ్మల్ని వెంటాడుతోంది! ఎలా తప్పించుకోవాలి?” అని అడిగాయి.

వినాయకుడు బాగా ఆలోచించి, “పిల్లలూ! బలమంటే కేవలం శారీరక బలం కాదు. నిజమైన బలం జ్ఞానంలో ఉంటుంది. అది నేర్చుకుంటే ఏ సమస్యనైనా జయించవచ్చు,” అని చెప్పాడు.

అతను తన అనుభవంతో అందరికీ ఒక మంచి కల్పన (ప్రణాళిక) చూపించాడు. అతని ఆధ్వర్యంలో గుంపు మొత్తం కలిసి పనిచేసింది. వినాయకుడు తన జ్ఞానంతో పులిని వంచించేందుకు (మోసం చేసేందుకు) ఒక బలమైన గోతిని (గుంతను) తవ్వమని సలహా ఇచ్చాడు. పెద్ద ఏనుగులు గుంతను తవ్వాయి, చిన్న ఏనుగులు ఆకులతో దానిని కప్పేశాయి. అనంతరం వినాయకుడు తన కంచు (శబ్దం) మోగించి పులిని ఆ గోతిలోకి లాక్కెళ్లేలా చేశాడు. పులి వేట కోసం వస్తుండగా, అది కప్పబడిన గోతిని గమనించకుండా అందులో పడిపోయింది.

పులి ఆ గోతిలో పడిపోయింది. అక్కడి నుంచి జంతువుల గుంపు సురక్షితంగా ఉండింది. చిన్న ఏనుగులు వినాయకుడి వైవిధ్యమైన (గొప్ప) జ్ఞానాన్ని పొగడుతూ, వారి తప్పును అర్థం చేసుకున్నాయి. కేవలం బలం మాత్రమే సరిపోదని, జ్ఞానం ఎంత ముఖ్యమో వారికి తెలిసింది. వారు పూర్వం చేసిన తప్పులను సరిదిద్దుకుని, వినాయకుడి మార్గదర్శకత్వాన్ని అనుసరించాలనే నిశ్చయించుకున్నాయి. అప్పటినుండి అడవిలో శాంతి, సంతోషం వెల్లివిరిశాయి.

10. తేనెటీగ కథ

ఒకప్పుడు, హరిత (పచ్చని) ఆకాశాన్నతోడు చేసే (ఆకాశాన్ని తాకుతున్నట్లున్న) అటవీ ప్రాంతంలో, ఎన్నో చిన్న, రంగురంగుల ధాన్యపువ్వులు (పూలు) వికసించి ఉండేవి. ఆ పువ్వుల్లో ఒక తేనెటీగ కుటుంబం ఎంతో సంతోషంగా జీవించేది. ఆ కుటుంబం నాయకురాలు తేనెటీగ రాజు (రాణీ తేనెటీగ). ఈ నాయకురాలు తన కూరు (చిన్న) తేనెటీగలకు ప్రతిరోజూ శ్రమ (కష్టం), సహకారం (కలిసి పని చేయడం), మరియు క్రమం (క్రమశిక్షణ) గురించి చెప్పేది. “కష్టపడి పని చేయాలి, కలిసి ఉండాలి, క్రమశిక్షణతో ఉండాలి” అని అది బోధించేది.

తేనెటీగలు సుడిగాలి లాగా పూల మధ్య దూసుకెళ్లి, తేనెలను సమకూర్చి (సేకరించి), ఇతరులతో కలిసి ఒక తేనేటీగలు పొదిలో (తేనెపట్టులో) నిల్వ చేస్తూ ఉండేవి. ప్రతి ఒక్క తేనెటీగకు తన పని గౌరవప్రదంగా అనిపించేది, మరియు వినయంగా కష్టపడి పనిచేయడం వీరి బాధ్యతగా భావించేవి. అవి ఎప్పుడూ ఒకరికొకరు సహాయం చేసుకుంటూ, తమ రాణి మాట వింటూ ఉండేవి.

ఒక చిన్న తేనెటీగ ఉండేది, దాని పేరు చిన్నీ. చిన్నీ చాలా చురుకైనది. అది మొక్కుతో (తొందరపాటుతో) చెప్పి తేనె పిండాన్ని (తేనెను) ఎక్కువగా తెచ్చే సరికి గర్వంగా భావించింది. “నేనే అందరికంటే ఎక్కువ తేనెను సేకరించగలను!” అని అది అనుకునేది. తన ప్రత్యేకతను ఆనందిస్తూ, ఇతరులతో సహకరించకుండా ఒంటరిగా ఉండాలని నిర్ణయం తీసుకుంది. బలహీనం అనిపించే ఇతర తేనెటీగలను చిన్నీ హేళన (ఎగతాళి) చేసింది. “మీరు చాలా నెమ్మదిగా ఉన్నారు, నాకు మీ సహాయం అవసరం లేదు!” అని అంది.

ఒక రోజు భారీ ఆవేళ (కష్టం) ఎదురైంది. అడవిలో తీవ్రమైన ఎండలు పడ్డాయి. వెదురుపూలు (తేనె ఇచ్చే పూలు) ఎండిపోవడంతో తేనె సమర్పణ (తేనె లభించడం) తగ్గిపోయింది. తేనెటీగల కుటుంబానికి తేనె నిల్వలు దొరకడం కష్టమైంది. చలికాలం వస్తోంది, తేనె లేకపోతే బ్రతకడం కష్టం. కానీ కష్టమైన పరిస్థితిని ఎదుర్కొనడానికి సహకారం రూపంలో (కలిసికట్టుగా) తేనెటీగలు నాయకురాలి (తేనెటీగ రాజు) మార్గదర్శకత్వంలో పనిచేశాయి. అవి ఒకరికొకరు సహాయం చేసుకుంటూ, కొత్త పూల కోసం వెతికాయి. చిన్నీ మాత్రం ఒంటరిగానే తన ప్రయత్నాల్లో విఫలమవుతూ, ఆకలితో, నిరాశతో బాధపడి కూర్చుంది. దాని గర్వం దానికి ఏమాత్రం సహాయం చేయలేదు.

అప్పుడు తేనెటీగ రాజు చిన్నీ దగ్గరికి వచ్చి ప్రేమగా చెప్పింది, “చిన్నీ! సహాయం చేస్తేనే మనం మనల్ని కాపాడుకోగలం. ఒక్కతిగా (ఒంటరిగా) ఉంటే బలహీనంగా ఉండతాం. కానీ కలిసికట్టుగా పనిచేయడం వల్ల ఎలాంటి సమస్యలనైనా ఎదుర్కోగలవు.” ఆ మాటలు వినిన తర్వాత చిన్నీ తన తపనని (గర్వాన్ని, తొందరపాటును) విడిచిపెట్టింది. తన తప్పును గ్రహించి, ఇతర తేనెటీగలతో కలిసి పనిచేసింది. అందరూ కలిసి విపత్తును ఎదుర్కొని, వారి పొదిలో తేనె నిల్వలను నిలబెట్టారు. అప్పటినుండి చిన్నీ వినయంగా, అందరితో కలిసిమెలిసి జీవించింది.

ముగింపు

ఈ 10 నీతి కథల సేకరణ ద్వారా, పిల్లలు వినోదాన్ని పొందడమే కాకుండా, జీవితానికి అవసరమైన అనేక ముఖ్యమైన పాఠాలను నేర్చుకుంటారని మేము ఆశిస్తున్నాము. స్నేహం, ధైర్యం, పట్టుదల, వినయం, ఆత్మవిశ్వాసం, సహకారం మరియు జ్ఞానం వంటి గుణాలు వారిని మంచి వ్యక్తులుగా తీర్చిదిద్దడానికి సహాయపడతాయి. తల్లిదండ్రులు మరియు ఉపాధ్యాయులుగా, ఈ కథలు మీ పిల్లలతో విలువైన సంభాషణలను ప్రారంభించడానికి, వారిలో నైతిక స్పృహను పెంపొందించడానికి ఒక గొప్ప అవకాశాన్ని అందిస్తాయి.

కథలు కేవలం వినోదం కోసం మాత్రమే కాదు, అవి జ్ఞానాన్ని, వివేకాన్ని అందించే శక్తివంతమైన సాధనాలు. ఈ కథలను మీ పిల్లలతో పంచుకోండి, వారితో కలిసి చర్చించండి మరియు వారిలో మంచి విలువలను పెంపొందించండి. భవిష్యత్తు తరాలకు మంచి మార్గాన్ని చూపించే బాధ్యత మనందరిపై ఉంది. ఈ కథలు ఆ దిశగా ఒక చిన్న అడుగు అని మేము విశ్వసిస్తున్నాము.

మరిన్ని స్ఫూర్తిదాయకమైన కథలు మరియు విద్యాపరమైన వనరుల కోసం మా వెబ్‌సైట్‌ను సందర్శిస్తూ ఉండండి.